BR>

Jan Van den Berghe heeft menig royaltyprogramma gemaakt voor tv. Toen hij voor een van die programma’s beelden draaide in Villa Clementine, de woning van Laurent, wierp kolonel Vaessen zich op als de beschermer van het imago van de prins. “Dit en dat mochten we niet filmen en zus en zo zouden we beter niet ter sprake brengen,” herinnert de royatywatcher zich.“Jarenlang heeft Vaessen zich gekoesterd in de gunst van het hof. Toen het met dat marinefraudeproces fout liep, meende hij zich te moeten wreken. Als hij niet veroordeeld was, dan zou hij al deze smeuïge verhalen verborgen hebben gehouden.”

Volgende week verschijnt ‘Een prinselijk proces’, het boek waarin Vaessen het paleis in opspraak brengt. De kolonel - in Hasselt veroordeeld tot 6 maanden effectief - schetst een weinig fraai portret van een inhalige, machtsgeile, wereldvreemde en onderling verdeelde koninklijke familie.

“Als we Vaessen mogen geloven woont in Laken een bende nietsnutten, psychopaten en cultuurbarbaren,” zegt Jan Van den Berghe. “Ik geloof dat hij de meeste anekdotes die hij aanhaalt vanop de eerste rij heeft meegemaakt. Maar het feit dat hij die belevenissen inkleurt met het scherpst denkbare palet, wordt ongetwijfeld ingegeven door rancune. Dat is symptomatisch voor hovelingen. Van privéleraar tot hofmaarschalk, er zijn al zoveel personen geweest die hun gal spuwden toen ze in het paleis niet langer gewenst waren.”

Van den Berghe merkt wel op dat Noël Vaessen, ondanks het feit dat hij goed geïnformeerd is, uit de bocht gaat bij controleerbare feiten die hij uit tweede hand aanhaalt. “Neem nu dat dodelijk ongeval in Stavelot. Albert zou de chauffeur zijn geweest, maar liet een ander zijn plaats innemen. Hij schrijft zelf: het gerucht loopt... Maar er lopen zoveel geruchten over leden van de koninklijke familie. Iemand die met recht beweert dat hij een vertrouweling van het hof was, moet dat soort geschiedenissen niet oprakelen. Het paleis speelt daar handig op in. ‘Volledig verzonnen’, zegt men over de roddel van dat ongeval. En zo gaat men eigenlijk voorbij aan al het overige dat in het boek staat.”

Veel onthullingen van Vaessen behoren tot de privésfeer. En volgens Van den Berghe gaan ze niet verder dan de bevestiging wat al jaren circuleert. “Dat de Coburgs achter de paleismuren niet zo eendrachtig zijn als in het openbaar, dat heeft iedereen al eens horen waaien. Het verdient natuurlijk meer aandacht als de beweringen komen van iemand die jaren het vertrouwen van het hof heeft genoten. We moeten toegeven dat we dat allemaal graag horen, maar zolang het de uitoefening van hun functies niet belemmert, heeft de buitenwacht er niets mee te maken.”

“Het is wel zo dat de vorst in talrijke toespraken het gezin de hoeksteen van de samenleving noemt, maar in zijn familie gaat het er vaak schijnheilig aan toe en hanteert men een dubbele moraal. In die zin is de inhoud van het boek wel relevant. Toch lijkt Vaessen vooral revanche wil nemen.”

Hier en daar hoor je dat initiatieven als dit boek kaderen in een groot plan om de monarchie te gronde te richten. Maar dat lacht Van den Berghe weg. “Dit zal niet de aanzet zijn om de republiek uit te roepen. De vraag of de koning goed functioneert als constitutioneel monarch, wordt trouwens niet gesteld. Wat een geluk dat het geschreven is door een Franstalige, anders zouden sommige Walen er weer een Vlaams complot in zien.”