Herinner u hoe Joëlle Milquet hongerstakende sans-papiers ging bezoeken. Zij steunde daarmee protestacties tegen de regering waarin ze zelf vicepremier (!) was.
Uiteindelijk kreeg Milquet het zover dat Annemie Turtelboom haar portefeuille moest inleveren. Haar partijgenoot Melchior Wathelet werd in de regering-Van Rompuy bevoegd voor asiel en migratie. Hij heeft er geen potten gebroken.
De Vlaamse liberale werd vervolgens minister van Binnenlandse Zaken, een bevoegdheid die zij bij de recente regeringsvorming moest afstaan aan, jawel, Joëlle Milquet.
Maar de twee dames hebben de strijdbijl begraven. Afgaande op De Zevende Dag van gisteren kunnen ze het zelfs uitstekend met elkaar vinden.
Nog ontroerender in dezelfde tv-uitzending was de paringsdans tussen minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) en staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez (sp.a). Ze verklaarden elkaar net niet hun wederzijdse liefde.
Ook opmerkelijk was het optreden van Gwendolyn Rutten (Open Vld). Door iedereen getipt als minister werd zij door partijvoorzitter Alexander De Croo gepasseerd.
Ondanks die vernedering verdedigde zij zondag hartstochtelijk het nieuwe regeringsbeleid voor pensioenen.
Afgaande op de lastige formatiegesprekken werd de regering-Di Rupo een moeilijk samenlevingscontract voorspeld. De meerderheid zou een bende ruziemakers worden, Paars II in het kwadraat.
De wittebroodsweken zijn natuurlijk nog niet voorbij, maar de eerste signalen wijzen niet op een slechte verstandhouding. “De sfeer is g(k)oed”, zou Di Rupo zeggen.
We hebben dat ooit nog meegemaakt. De regering-Dehaene I begon in 1992 - na zwarte zondag - als een tijdelijk noodkabinet. Terwijl het een van de betere naoorlogse kabinetten werd. Afwachten of Elio Di Rupo hetzelfde mirakel kan verwezenlijken.
Door Paul Geudens
