Roze trui: Geraint Thomas (GBr)

Paarse trui: Jonathan Milan (Ita)

Blauwe trui: Ben Healy (Ier)

Witte trui: João Almeida (Por)

Hoe kwam de zege tot stand?

In de zesde massaspurt van deze 106de Giro. Team DSM was de enige ploeg die vanaf 3 km op links een treintje op de rails zette. Ook al leek het op een bepaald moment dat de Nederlandse Worldtourploeg iets te vroeg was begonnen, maar Dainese maakte het dan toch af. Voor de thuisrenner was het pas zijn vierde profzege. Waaronder voor het tweede opeenvolgende jaar wel een massaspurtzege in de Giro. Vorig jaar was hij de snelste in Reggio Emilia en nu wist hij zichzelf tot de koning van ‘zijn’ Veneto te kronen. En zeggen dat hij er in de vijf eerdere massaspurten gewoon niet aan te pas kwam. Met Leknessund vijf dagen in het roze en nu ook het dagsucces van Dainese is deze Giro voor Team DSM al meer dan geslaagd.

Dan was er ook nog Jonathan Milan die voor de vierde keer al met een tweede plaats vrede moest nemen. Alweer reed ‘De Reus van Buja’ veruit de snelste sprint, maar alweer moest hij van véél te ver beginnen. De autoritaire leider in de puntenstand heeft dringend een lead out nodig om hem perfect te positioneren. Dan wordt hij misschien wel één van dé topspurters van de volgende jaren.

Een andere vaststelling was dat Mark Cavendish nooit een kans kreeg op een negentiende Giro-ritwinst. De 38-jarige Brit eindigde slechts negentiende, al moeten we erbij vertellen dat hij met de bijna veertigjarige Luis León Sánchez als lead out ook geen schijn van kans maakte. Rome van zondag wordt dus zijn allerlaatste kans op ritwinst in de Giro, maar eerst moet hij nog oneindig veel hoogtemeters overwinnen om in de Italiaanse hoofdstad te kunnen sprinten. Ook Fernando Gaviria moet op deze laatste mogelijkheid rekenen. De Colombiaan van Movistar eindigde op een ontgoochelende zesde plaats.

Zo boeiend de etappe naar Monte Bondone was, zo saai was het woensdagmiddag. Het wedstrijdverhaal was flinterdun. Wie zin had om in de aanval te gaan, kreeg onmiddellijk groen licht. Senne Leysen (Alpecin-Deceuninck), Charlie Quartermann (Team Corratec), Diego Pablo Sevilla (Eolo-Kometa) en Thomas Champioen (Cofidis) gingen na twee kilometer op de invitatie in. Het kwartet reed op de licht dalende wegen snel weg, maar nog vooraleer de vluchters drie minuten voorsprong hadden, namen ploegen als Astana, Movistar, Bahrain Victorious en Team DSM de controle over de ontsnapping over. De ploegen die voor een massaspurt gingen, wilden wel zolang mogelijk een kat- en muisspelletje spelen met de vier aanvallers. De enige variabele was het weer: gestart in de zon, viel er in het begin van de rit nog een buitje om dan aan de Adriatische Zee te eindigen in de volle zon.

De sprint:

Wat deden de favorieten?

Zoals verwacht, kregen leider Geraint Thomas, João Almeida en Primoz Roglic een laatste snipperdag. Vanaf donderdagmiddag tot zaterdagmiddag moeten ze vol aan de bak in de drie resterende ritten van de waarheid.

De donderdag 37-jarige Geraint Thomas haalde in Coarle zijn zesde maglia rosa in af. De Welshman werd door Ben Swift veilig binnen de drie kilometer geloodst, daarna was het aan de sprinters.

Wat deden de Belgen?

De landgenoot van de dag was Senne Leysen. De Kempenaar reed niet alleen heel de rit door het televisiebeeld, hij deed dat ook in een rol waarin hij zelden te zien is. Normaal is de 27-jarige zoon van ploegleider en ex-prof Bart de jager, maar nu was hij de prooi. Ook al omdat de Kempenaar door het uitvallen van Kaden Groves zijn functie als menner van het peloton is kwijtgespeeld. Leysen wist wel dat hij kansloos was om voorop te blijven, maar het was ook een leuke manier om de kijkers te tonen dat hij vrijheid van handelen kreeg.

Op 22,6 km, toen de vlucht ten dode leek opgeschreven, begon de zesdejaarsprof aan een solo. Een beetje à la Dries De Bondt vorig jaar in Treviso. In geen tijd pakte de hardrijder een kleine minuut voorsprong. Geen enkele sprintersploeg leek zich aanvankelijk zorgen te maken, tot Movistar zich toch maar op kop zette. Uiteindelijk werd hij op 5 km van de finish in Coarle opgeslokt na een vlucht van 190 kilometer. Knap gedaan.

Arne Marit was in Coarle in alle staten. Hij was danig teleurgesteld dat hij zijn tranen niet kon verbergen. De Vlaams-Brabander zat in vijfde positie perfect geplaatst toen Dainese zijn versnelling op 250 meter van de streep inzette, maar Marits ketting liep af. Waardoor hij zijn sprint moest staken en als twaalfde finishte, of drie plaatsen voor Otto Vergaerde die zonder Pedersen dan maar zelf probeerde mee te sprinten.

Verder nog iets dat je moet weten?

* Het leuke nieuws was dat we nog eens met evenveel renners van start gingen als dat we geëindigd waren op Monte Bondone. Geen uitvallers, het deed iederéén zichtbaar deugd.

* Ben Healy, de nieuwe drager van de maglia azzurra, had niets te verdedigen, want het was op zondag na de enige rit waarin geen punten voor het bergklassement te verdienen waren.

* Ryan Gibbons zorgde voor een hilarisch moment bij de eerste tussenspurt van de dag. Milan won die sprint voor de vijfde plaats en de daaraan verbonden vier punten, maar Ackermann raakte niet voorbij zijn Zuid-Afrikaanse ploegmaat zodat de Duitser met één schamel puntje moest tevreden zijn.

* Thomas Champion zat richting Coarle al voor de vijfde keer in de aanval van de dag. Vóór de start van deze etappe leidde hij al met verre voorsprong het klassement van de renners die het langst voorop reden. De Fransman van Cofidis had al 475 kilometer in de vlucht op de teller. Met circa 160 km erbij kan hij dit klassement niet meer verliezen. Champion is ongetwijfeld de ontsnappingskoning van deze Giro. In de ‘traguardi volante’, een tussenspurt, schoof de Fransman op naar de tweede plaats, achter Toms Skujins.

De uitslag: