omelu Lukaku beslecht op 10 juni de finale van de Champions League in Istanbul. Zijn eerste, al mocht hij de beker met de grote oren ooit wel vasthouden. Hij weigerde. Chelsea won wel in 2012 maar de toen 19-jarige Lukaku zat in de tribune, niet-speelgerechtigd omdat trainer Villas-Boas – op dat moment al op straat gezet – hem eerder dat seizoen niet op de Europese lijst had gezet. Anno 2023 kan hij wel een rol van betekenis spelen en revanche nemen, ook voor de verloren Europa League-finale met Inter in 2020.

Wie Edin Dzeko bezig zag tegen Milan, kan zich niet inbeelden dat een fitte Lukaku straks niet gewoon in actie komt tegen Real Madrid of Manchester City. Toen hij van de bank kwam na een dik uur, woog hij tenminste meteen op de defensie. Met een passje opzij naar Lautaro Martinez gaf hij zelfs de assist voor het enige doelpunt, de goal die elke hoop bij Milan verbrijzelde in de 74ste minuut. In het slot hield Maignan hem zelfs van de 2-0.

Dzeko was nochtans een van de acht nerazzurri die afgelopen weekend wat rust kregen. Milan had er zo slechts vijf. Veel verschil maakte dat niet. Milan liep deze keer niet meteen in het mes, het had het mes zelfs tussen de tanden. Na tien minuten had het op voorsprong moeten staan. Na waarschuwingen van Hernandez en Giroud zette Tonali zich door en legde hij terug vanaf de achterlijn. Brahim Diaz moest de bal altijd tegen de netten jassen, maar hij mikte te centraal, zonder power op Onana. Geen vroege voorsprong, geen party.

Inter herstelde de balans en al gauw werd het een non-match. Pas vlak voor de rust viel er nog even opwinding te noteren. De opgelapte Leão, niet bijster fit ogend, trok zich eens op gang, maar besloot rakelings voorlangs. Aan de overkant stond Maignan pal op een kopbal van Dzeko. Enkele tellen later draaide Lautaro Martinez de bal naast de kruising.

Fraaier werd het niet, maar het opbod aan brutale schoppen werd niet bestraft. Zaten de kaarten van de Franse scheidsrechter Clement Turpin in zijn zakken geplakt? Het duurde alleszins tot de 56ste minuut eer hij er eentje bovenhaalde. Zolang het 0-0 bleef, had de Italiaanse kampioen nog hoop. Het bleek evenwel niet bij machte voor echt gevaar te zorgen. Pas na de 1-0 van Lautaro verschenen er Milan-Belgen op het veld, Saelemaekers en Origi. Het leverde evenveel op als De Ketelaere speeltijd kreeg. Niets.

Milan naar de hel

Inter staat zo in de finale, voor het eerst sinds 2010, toen de Champions League het orgelpunt van José Mourinho werd. En de stadsgenoot? Dat “riskeert de hel”, zo titelde La Gazzetta Dello Sport, de sportkrant uit Milaan. Het mislopen van de Champions League-finale is geen echte ramp. Volgend seizoen Europa League spelen wel. In de Serie A mogen de eerste vier graaien in de honingpotten van Champions League. De rossoneri staan pas vijfde, met AS Roma twee puntjes eronder.

Gelukkig voor De Ketelaere en co. heeft Juventus gefoefeld met de boekhouding en wordt de Oude Dame allicht geweerd uit Europa. Zonder het geld van de Champions League dreigen de eigenaars van RedBird Capital Partners in te grijpen. Dan komen trainer Stefano Pioli en zelfs sportief directeur Paolo Maldini in het vizier. Nu al dreigt er veel te veranderen. Charles De Ketelaere krijgt in principe nog respijt, maar aan Divock Origi wordt getwijfeld. De toekomst van Wolfsburg-huurling Aster Vranckx oogt nog onzekerder. Neen, voor Milan primeren de drie slotspeeldagen in eigen land. Die finale van de Champions League, die zat er in die twee wedstrijden nooit in.