“Ik was naar Herenthout afgereisd in de hoop die provinciale titel te pakken”, gaf Jens de Keersmaeker meteen volmondig toe. “Naar deze dag had ik zo uitgekeken, want de vorige weken had ik met mijn resultaten aangetoond dat mijn conditie prima was. Net daarom stond ik met heel veel ambitie aan de start van dit PK. De wedstrijd evolueerde ook helemaal in mijn voordeel. Er reed telkens maar een klein groepje weg en nooit kregen de vluchters veel voorsprong. Alles was onder controle, tot op een bepaald moment een iets grotere groep wegreed. Ik liet me wat afzakken, om zo een aantal ploegmaats naar voren te roepen die mee de achtervolging konden organiseren. Plots was er rechts van mij een valpartij en iemand sleurde mij mee in zijn val. Buiten wat vel van mijn knie bleek het gelukkig niet zo erg, waardoor ik snel terug de fiets op kon. Maar door die val lag mijn ketting er ook af. Die lag er vrij snel weer op, waarna ik nog heb geprobeerd om de kloof met het peloton te dichten. Maar in mijn eentje bleek dat onbegonnen werk.”

Uiteindelijk gaf een teleurgestelde de Keersmaeker toch nog voortijdig op. “Uiteraard ben ik ontgoocheld. Het was mogelijk een van de laatste keren dat ik provinciaal kampioen kon worden. Dat vind ik wel jammer. Ik richt vanaf nu mijn pijlen op het BK, dat eind mei in Brasschaat wordt gereden. Hopelijk kan ik daar wel mijn droom waarmaken.”

Broer Mathias in top 10

Eerder op de middag had Mathias de Keersmaeker, de jongere broer van Jens, een mooie negende plaats gepakt bij de nieuwelingen. “De ploeg van Acrog-Tormans domineerde en controleerde de hele wedstrijd. Telkens er iemand van hun ploeg in de aanval ging, zetten ze de weg af, waardoor het extra moeilijk werd om mee te gaan. In de finale ging ik nog met twee andere renners in de aanval. Op zo’n grote baan is het evenwel nagenoeg onmogelijk om uit de greep van een jagend peloton te geraken. Op een kleine kilometer van het einde werden we weer ingerekend. Jammer, maar ik heb het geprobeerd.”

Het was een heel snelle koers, met weinig kansen op herstel. “Maar voor mij was dat nog niet zo slecht. Ik ben in de eerste plaats immers mountainbiker en rijd ook nog een reeks veldritten in de winter. Dan is het goed om regelmatig ook wat snelheid op te doen. Ik rijd alle drie de disciplines graag en zolang het kan, blijf ik ze met veel plezier combineren. Na Gent-Wevelgem, waar ik als achtste eindigde, was dit nog maar mijn tweede wegwedstrijd van het seizoen. Een tweede plaats in de top tien, daar kan ik zeker vrede mee nemen.”