Nog het lastigste maandagavond in Deurne: Brabo speelde in de eigen Arenahal als bezoekende ploeg. Dat zorgde toch even voor verwarring.

“Wij wisten dat zelf ook maar toen de wedstrijd begon”, zegt ­Oprins. “Maar heel eerlijk? Gaat iemand dat gezien hebben?”

Een gekke keuze, vond ook ouderdomsdeken Kristof Proost. “Maar ja, ik had toch gewoon het gevoel dat we een thuismatch aan het spelen waren.”

Brabo raasde vervolgens als een pletwals over Mendo Booischot.

Oprins: “Ik had helemaal niet gedacht dat het zo gemakkelijk zou gaan. Zeker als je ziet dat ze elke set toch een paar punten naar boven kwamen. In de competitie hadden we twee keer gewonnen van Mendo, maar een bekerwedstrijd is natuurlijk altijd een beetje anders. Al is het gewoon fantastisch dat we de Beker in Antwerpen konden thuishouden. Ik denk dat niemand daar iets tegenin kan brengen, iedereen heeft gezien dat we de betere ploeg waren.”

Er stond maandagavond inderdaad geen maat op Brabo. Terwijl Mendo Booischot de foutjes aan elkaar reeg, werkte Brabo steevast beheerst af.

Proost: “Dat was ook onze bedoeling. We stapten het veld op met het mes op de keel, en dan zijn we gaan duwen, duwen en nog eens duwen, tot dat het gedaan was. Dat hebben we prima gedaan. We wisten dat Mendo het ons al eens moeilijk kan maken. En je speelt een finale, dan kan er altijd iets gebeuren.”

Nochtans was het dit seizoen niet allemaal positief in Deurne. “We hadden een ploeg om dit seizoen kampioen te spelen, maar dat zijn vijgen na Pasen”, is Proost even ­poëtisch, één dag na Pasen. “Gelukkig hebben we nu met deze match toch nog één keer gepiekt.”

De bekerwinst was trouwens een van de laatste wapenfeiten van Proost als volleyballer. “Ik stop ermee na dit seizoen. Waarom? Tja, de leeftijd begint er stilaan op in te hakken. En ik heb al alles gezien in het volleybal. Nu is de tijd rijp om de fakkel door te geven aan de jeugd.”