Geen mens die niet vermoedde dat de sleutel veel meer aan Italiaanse kant lag dan aan Belgische zijde. Zouden al die duurbetaalde vedetten, al die spelers met mondiale faam, al die heren met olympisch goud om de nek, zouden zij dit keer wél met grinta en overgave kampen? Met gelijke dosissen arrogantie en apathie had Modena de heenwedstrijd aangevat, maar vanaf het eerste moment toonden de bezoekers een ander gelaat: veel meer opslagdruk, veel minder fouten.

Roeselare moest voortdurend in de achtervolging (8-12, 15-19, 17-21), maar richtte zich diep in de eerste set nog op. Twee plaatselijke setballen werden evenwel gemist, het eerste Italiaanse exemplaar was wel raak: 25-27. Ook in de tweede set lag Roeselare altijd op achterstand (10-15). Bovendien maakte het in moneytime te veel foutjes om deelwinst te kunnen claimen: 22-25. In de derde set snelden de West-Vlamingen weg naar 5-1, maar dat kloofje verdween te snel en het aanvalsgeweld van Modena was moeilijk af te stoppen: 23-25. 0-3 dus en een golden set, tot 15 punten.

Zowel in Maaseik voor de kwartfinale als in Piacenza voor de halve finale had Roeselare zich via die achterpoort gekwalificeerd. Kreeg het met die volle zaal achter zich en in de belangrijkste minuten van zijn geschiedenis een extra energiestoot toegediend? De start was alleszins voor de thuisploeg (2-0), maar Ngapeth en co prikten tegen naar 4-8. Al wat blauw is, kraakte in vele voegen: 8-12. De verwoestende uithaal waarmee Sanguinetti de beslissende bal tegen de vloer knalde, zegde alles: Modena wilde het heel graag, Modena verdiende het ook.

Geen mirakel

Het mirakel van Modena kreeg dus geen vervolg in de Tomabelhal. Zal de West-Vlaamse vereniging snel een nieuwe gooi kunnen doen naar een internationale prijs? Tijdens zijn Europese campagne stonden de sterren meer dan gunstig. Dat Russische clubs sinds de inval in Oekraïne op de strafbank zitten, weerde een stel kanjers uit de competitie. Dat Modena volop in de strijd voor de Italiaanse landstitel verwikkeld zit, was een tweede meevaller. Dat het haalbare Maaseik in de kwartfinale opdoemde, bood evenmin reden tot mopperen. Bovendien is de CEV Cup na de Champions League de tweede Europese beker, die zoals in voetbal of basketbal meer op maat gesneden is van clubs uit kleinere landen. Een spoedige herkansing? De kans is dus klein.

Wat houdt de Belgische landskampioen over aan deze campagne? 60.000 euro als runnerup van deze CEV Cup, aangevuld met een paar tienduizend euro aan ticketing en VIP-inkomsten. Een forse portie exposure en goodwill, eveneens. Maar ook de zure nasmaak van een gemiste kans. Het team moet zich, wonden likkend, nu weer proberen op te laden voor de Belgische competitie. Vrijdag wacht al meteen Maaseik, de traditionele rivaal. Dat de Limburgers tot ergernis van heel Roeselare die match niet wilden uitstellen, voegt nog een extra lading toe aan dat duel. Maar er zal vooral mentaal veel oplapwerk nodig zijn om die geslagen bende weer op scherp te krijgen. Dat Europese zilver oogde heel dof.