Christine getuigt anoniem, om zichzelf en haar 5-jarige dochtertje uit een relatie met cipier Pascal V. te beschermen. “Ik ben in 2008 de gevangenis ingegaan”, vertelt de vrouw hoe hun relatie tot stand kwam. “Onze relatie begon in 2013 en duurde vijf jaar, tot ik de gevangenis in 2018 verliet. Hij was chef van de afdeling waar ik zat. Hij was erg aardig voor de gevangenen. We wisten dat we hem alles konden vragen. Hij was altijd bereid om dingen van cel naar cel door te geven.”

“We praatten vaak in mijn cel”, aldus de vrouw. “Hij vertelde me dat het niet zo goed ging in de relatie met zijn vrouw, en dat hij op zoek was naar iets anders. En ik voelde me alleen. Hij was aardig en zorgzaam, en ik werd verliefd. Pas later snapte ik dat ik door die relatie de indruk kreeg ‘uitverkoren’ te zijn. Ik denk dat hij mijn zwakte aanvoelde. Het begon met aanrakingen, en uiteindelijk kusten we elkaar. En toen er gestaakt werd in de gevangenis, konden we intiem zijn in mijn cel, omdat er toch minder personeel was.”

“Hoe het komt dat niemand zag wat er aan de hand was? Er was vaak sprake van onderbezetting. De probleemgevangenen worden ook op het gelijkvloers gezet, en zij worden meer in de gaten gehouden. Op de eerste verdieping zijn er minder bewakers. Het was ook niet bij mij begonnen, he: ik zag dat ook bij andere gevangenen. Een pijpbeurt hier, een traktatie daar. Dat is normaal, en er zit altijd iets achter: alcohol, drugs, ... Het is gemakkelijk om een ​​relatie te hebben in de gevangenis.”

Op de vraag of Christine spijt heeft van de relatie, klinkt het echter resoluut: “Neen. Ik hield van hem, en hij gaf me het mooiste op aarde: mijn dochtertje.”