De Feyter (40) is een gewezen wielrenner die begin deze eeuw tot en met de beloften furore maakte in de jeugdreeksen. Vanwege een klompvoet - een aangeboren afwijking - was een profcarrière evenwel uitgesloten. Voor de Antwerpenaar, die tegenwoordig in Geel woont, leek het wielerhoofdstuk afgesloten, tot hij na het bekijken van de laatste Paralympische Spelen in Tokio de microbe weer te pakken kreeg. “Ik besefte toen dat ik mijn kans moest grijpen. Langer wachten had geen zin. Ik vernam dat ik in het wielrennen mag deelnemen aan paracycling klasse vijf (C5), de klasse met de kleinste fysieke beperking. Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik me wil toespitsen op vier disciplines: de kilometer en de vier kilometer achtervolging op de piste en de weg- en tijdrit. Het spreekt voor zich dat het BOIC een aantal normen vooropstelt alvorens je als G-sporter kan deelnemen aan de Paralympische Spelen. Een van die normen is bijvoorbeeld een topvijfnotering in een WB-wedstrijd. Vandaar het belang van die tijdrit van vorige zondag (die hij won met een gemiddelde van 45 km/u, red.). Door die te winnen, heb ik zekerheid gekregen dat ik zal kunnen starten in de WB-wedstrijden in het Italiaanse Maniago (eind april), het Amerikaanse Huntsville (mei) en het EK in Rotterdam (augustus). Ik ga me daar vanzelfsprekend goed op voorbereiden.”

Sponsors

Elke dag sta ik op om kwart voor vier, ik eet en rij dan met de fiets naar mijn werk. Tot half vijf in de middag blijf ik beschikbaar, om dan weer met de fiets naar huis te rijden. Daarna begint dan mijn echte fietstraining. Maar dat heb ik er allemaal voor over. Ik train ook iedere vrijdag op de piste van de Blaarmeersen in Gent, samen met de renners die nu al in de selectie zitten van het BOIC. Voor bijvoorbeeld wereldbekerwedstrijden worden zij financieel ondersteund. Ik moet voorlopig nog alles zelf bekostigen. Voor alle duidelijkheid. Dat is geen kritiek. Integendeel. Het zijn allemaal fantastische mensen die mij helpen waar het ook maar enigszins kan.”

“Met een pistefiets, een tijdritfiets en een wegfiets alleen al heb ik drie fietsen moeten aankopen. Alleen de beste topmerken voldoen. Ik moest dus op zoek naar sponsors. Nu nog extra sponsors zoeken om de reis- en verblijfkosten te kunnen bijpassen. Ik heb op dit moment nog geen seconde spijt gehad om voor deze weg te kiezen. Het was in Zolder soms aangrijpend om zien hoe wilskrachtig al die G-sporters zijn. Voor velen is sporten de enige uitlaatklep die ze hebben.