Er zijn maar weinig mensen die de geschiedenis van Mechelen zo goed kennen als Marcel Kocken. De historicus was niet alleen actief als organisator van tal van concerten, auteur van verschillende boeken en voorzitter van de Cultuurraad, hij was ook jarenlang stadsgids. Tijdens zijn leven gaf hij heel wat lezingen over zijn geliefde stad, maar zaterdag kwam aan dat hoofdstuk een einde. In het Cultuurcentrum stond zijn allerlaatste lezing op het programma. Voorlopig althans.

“Ik ben nu 87 jaar en de leeftijd laat zich steeds meer voelen”, zegt Kocken. “Het wordt moeilijker om lezingen te geven. Daarom ga ik er nu van uit dat deze lezing voor de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren & Kunst van Mechelen mijn laatste is. Maar zeg nooit nooit. Er zijn ook veel muziekgroepen die stopten en nadien toch weer op tournee gingen. Het is dus misschien geen definitief afscheid. Als ik een voorstel krijg dat me aanspreekt, dan wil ik er misschien wel opnieuw op ingaan. Maar alles zal afhangen van waar en wanneer het plaatsvindt en wat het onderwerp is.”

Of het effectief de laatste lezing van Kocken werd, zal de toekomst dus moeten uitwijzen. Maar zaterdag liep het auditorium van het Cultuurcentrum alvast goed vol. Heel wat mensen wilden erbij zijn. Tijdens zijn lezing vertelde Kocken over de dingen die hij de afgelopen tachtig jaar zag veranderen. “Ik heb niet echt iets voorbereid”, zegt hij. “Op een paar blaadjes heb ik de voorbije jaren wel een aantal kernwoorden geschreven, maar ik bedenk grotendeels ter plaatse welke verhalen of anekdotes ik vertel. Ik heb in mijn leven veel meegemaakt, dus ik heb altijd wel iets te vertellen.”

Andere wereld

Kocken koos er voor om het niet te hebben over bijvoorbeeld de verdwenen gebouwen in de stad. “Ik focus me meer op de veranderingen in de samenleving. Vroeger waren er meer dan dertig buurtkermissen in Mechelen. Die zijn allemaal verdwenen. Er spelen ook steeds minder kinderen op straat, de buurtwinkels gingen dicht en er komt niemand meer aan de deur. Het volkse leven is deels verdwenen. We leven nu in een heel andere wereld. Dat is niet per definitie slechter dan vroeger, want er is ook veel in goede zin veranderd, maar het zijn wel zaken waar ik vaak met grote verbazing naar kijk.”