Jos Van Pelt en Danielle Verheyen zullen waarschijnlijk nog minstens een half jaar in een stacaravan achter hun huis moeten bivakkeren, vooraleer alle schade hersteld is. Het is vooral roet- en rookschade. “Mocht Junny in de brand gebleven zijn, had ik niet opnieuw in het huis willen wonen”, vertelt Danielle eerlijk. “Deze hond heeft een enorme emotionele waarde voor mij. Onze vorige hond stierf dertien jaar geleden op mijn verjaardag. Ik had toen veel verdriet. Onze zoon David reed toen nog wielerwedstrijden. Hij had gezien dat er zich een nestje chocoladekleurige labradors in de buurt van Sint-Pieters-Leeuw bevond, waar hij ging koersen. Of we eens wilden gaan kijken? Ik herinner me nog goed hoe we toen Junny hebben gekocht en dat David dezelfde dag die wedstrijd gewonnen heeft.”

Junny is dertien jaar oud, maar nog altijd heel fit. Toch kroop ze de voorbije maanden al drie keer door het oog van de naald. De laatste keer op 22 januari. “Jos was naar het voetbal op Antwerp gaan kijken. Zelf was ik met mijn schoondochter Nathalie en kleinzoon Sam (14) eventjes naar de Fun in Schilde. Er moet een soort kortsluiting aan de televisie of digicorder zijn geweest, met direct enorm veel rookontwikkeling tot gevolg.”

De brandweer post Sint-Antonius kreeg een oproep van de brandmeldcentrale van de bewoners zelf. Toen ze aankwamen leek het alsof de ramen verduisterd waren. Ze werden geconfronteerd met een pikzwart rookgordijn waar je geen 30 centimeter voor je ogen kon zien. Intussen waren Danielle en haar schoondochter gearriveerd. Ze riepen meteen dat er twee honden binnen zaten. “Junny zat los in huis, de rhodesian ridgeback Farah van onze schoondochter en zoon zat in een bench onder de trap.”

De eerste ploeg liep Farah voorbij omdat ze uit het zicht stond, maar de tweede ploeg merkte haar wel op en droeg haar met bench en al naar buiten. Omdat de rook naar boven was getrokken, kwam ze met de schrik vrij. Intussen gingen de bluswerken binnen verder. Dean Stylemans kroop op handen en voeten de trap op, “het was echt pikkedonker”, toen hij bovenaan de trap iets zachts in zijn handen voelde. Een mens?, flitste eerst door zijn hoofd. “Maar al gauw voelde ik een halsbandje. “Ik heb hier nen hond!”, riep ik naar mijn collega’s. Waarschijnlijk is het dier na het uitbreken van de brand angstig naar boven gevlucht. ”

Dean droeg de labrador onder zijn ene arm de trap af, terwijl hij nog brandweermateriaal in zijn andere arm hield. “Op zo’n moment heb je veel kracht”, vertelt de brandweerman, die zelf zes hondjes heeft. Junny was op dat moment helemaal roerloos. Toen Danielle zag hoe haar labrador met slappe kop werd buitengedragen, liep ze weg. “Ik kon het niet aanzien, was overtuigd dat ze dood was”, vertelt ze nu bijna twee maanden later.

Stagiair Hans Huybrechts die de interventie als ‘kijkstage’ meemaakte, kreeg de taak om de hond zuurstof toe te dienen via een masker. “Ze ademde nog een klein beetje, met lange tussenpauzes. We hebben haar direct aan een lijn vastgelegd zodat ze niet kon gaan lopen mocht ze bijkomen. Na een kwartiertje kwam er wat beweging in, en na een dik half uur kon ze weer rechtop zitten.” Hoe het voelt om een leven gered te hebben als stagiair? “Daar doe je het voor hè”, lacht Hans.

Slijmen met roet

“De eerste veertien dagen heb ik naast de hond op de zetel geslapen, want ze moest ’s nachts veel slijmen met roet overgeven”, zegt Danielle. “Ze heeft ook nog lang cortisone en medicatie van de dierenarts gekregen.”

Maar intussen is Junny weer helemaal de oude. Uit dankbaarheid brachten Jos en Danielle een grote fototaart met een labradorprint naar de kazerne in Sint-Antonius. En ook nog een tweede bresiliennetaart. De brandweer had van haar kant een hondenspeeltje en hondensnacks gekocht. Junny voelde zich zo op haar gemak in de kazerne, dat ze meteen tot nieuwe mascotte werd uitgeroepen.

De brandweerpost Sint-Antonius is een bloeiende groep en telt 24 manschappen en zeven stagiairs, waaronder heel wat vers bloed vanuit de Chirojongens Sint-Antonius.