Nochtans kon de koers zomaar helemaal anders verlopen voor Geens. “Het was echt een race op superhoog niveau. Op de eerste klim (De Wolvenberg, red.) hing ik al tussen de wagens omdat ik me had laten wegdrummen. En ik dacht echt: wat een niveau is dit!”

Na iets minder dan een uurtje koers zette Geens de vroege vlucht op gang. “Op de een of andere manier ben ik toch opnieuw vooraan geraakt. Een ploegmakker van me vroeg of ik goede benen had. En eerlijk: ze voelden echt niet goed aan. Maar hij zei: ‘Allez, probeer toch eens!’ Dus heb ik aangezet en blijkbaar was dat de juiste keuze. Wat was ik blij dat we met 7 weg waren: ik was even bang dat we maar met z’n tweeën zouden vertrekken. En in de kopgroep was het zo lang mogelijk overleven.”

Maar bij de laatste passage op de Nokereberg was de kopgroep eraan voor de moeite. “Ik heb echt serieus afgezien voorin. Er waren een paar sterke mannen bij, dus we reden goed door. Vanaf dat het peloton dichterbij kwam, hebben we toch de gas serieus opengedraaid om ze zolang mogelijk af te houden. Al bij al was het een zotte ervaring. In mijn tweede profkoers ooit zat ik meteen in de vroege vlucht. Ik ben echt heel content: ik kan meteen op dit niveau in beeld rijden en de koers kan maken. Zalig.”