LEES OOK. Heistenaar stapt uit ‘meest geschifte loopwedstrijd ter wereld’, nog één Belg in de running: “Aan het zwalpen”

De Barkley Marathons in het Amerikaanse Tennessee, dat is vijf keer een lus van 32 kilometer - in realiteit is zo’n lus veel langer - afleggen binnen de zestig uur en elke lus moet binnen de twaalf uur worden afgewerkt. Het traject telt maar liefst 18.000 hoogtemeters – dat is meer dan twee keer de Mount Everest beklimmen – en loopt dwars door een natuurpark, grotendeels over onbegaanbare paden. En dat zonder navigatiemiddelen, op een zelf getekende kaart en een kompas na.

Kotsmisselijk

Sinds de eerste editie van de Barkley Marathons in 1986 zijn er nog maar vijftien deelnemers tot aan de finish geraakt. Deelnemen alleen al verdient in onze ogen al felicitaties, maar Van Woensel baalde toch van zijn opgave. Tijdens de tweede lus botste de tandarts uit Heist-Goor op zijn limieten. Van Woensel was vijftien uur en 55 kilometer onderweg toen hij omstreeks half twee ’s nachts Amerikaanse tijd moest opgeven. “Opgeven is nooit plezant”, zucht hij aan de telefoon. “Maar ik begon te zwalpen en ik werd echt kotsmisselijk. Ik heb ondertussen al wat nachtrust gehad en probeer er nu met een ontbijtje weer bovenop te komen.”

“Het was constant aan 100% gaan. Soms in het donker, door netels en rivieren, over omgevallen bomen, op rotsachtige en steile beklimmingen. Hier en daar zag je andere deelnemers hun enkels omslaan”, neemt Van Woensel ons mee op zijn hachelijke tocht. “Op sommige stukken kon je wel proberen lopen, maar elke stap slorpte energie door de zware omstandigheden. De natuur wint gewoon. Je moet er zijn om te weten hoe het is.”

Tegen boom slapen

De andere Belg, Gentenaar Karel Sabbe, is nog steeds in de running in zijn derde deelname. Vorig jaar ging zijn prestatie viraal toen hij begon te hallucineren en opgaf. Sabbe raakte verdwaald en vroeg op een gegeven moment hulp aan een vuilnisbak. Zo ver is het bij Van Woensel niet gekomen. “Ik liep samen met twee andere deelnemers en we moesten nog twee beklimmingen van de eerste lus doen. Daar kon ik hen al wat moeilijker bijbenen. Eenmaal terug in het kamp probeerde ik wat te eten, maar mijn maag speelde op.”

“Op de eerste beklimming van de tweede lus begon ik te zwalpen. Dat was ’s nachts, dus ik probeerde wat te slapen tegen een boom. Ik wilde het volgende checkpoint nog bereiken om daar te beslissen of ik verderging of niet, maar na elke tien stappen stond ik uit te hijgen op mijn wandelstokken. Ik kon geen moment recupereren, want de temperaturen waren maar net boven nul en die koude vergde ook energie.”

Startuur onbekend

De teleurstelling maakte uiteindelijk wel plaats voor trots. “Het was leuk om tussen al die toppers te staan. Ik kijk tevreden terug op de hele ervaring. Er hangt namelijk een soort geheimzinnigheid rond de wedstrijd. Je moet een motivatiebrief opsturen op het juiste tijdstip en naar het juiste adres om in aanmerking te komen voor een deelname en er doen veel verhalen de ronde over de wedstrijd. Bijvoorbeeld over het ontstaan door een ontsnapte gevangene en de verschillende plekken die je tegenkomt langs het parcours.”

Van Woensel is een geoefend langeafstandsloper en heeft al voor hete vuren gestaan op het vlak van extreme sporten. “Maar deze omstandigheden waren uniek. Normaal loop je op deftige paden en kan je je normaal voorbereiden. Bij de Barkley weet je zelfs niet om hoe laat de start is. Tussen middernacht en ’s middags, wordt gezegd. Een uur op voorhand kondigen ze het dan plots aan, dus je bent in die twaalf uur in een constante staat van alertheid. Heel bizar. Ik ben heel blij om nu zelf te weten hoe zwaar en hoe onmogelijk de Barkley eigenlijk is. ”

Zal Van Woensel, net als Sabbe, nog een poging ondernemen in de toekomst? “Ik sluit het niet uit, als ik de kans krijg. Ik wilde me hier in eerste instantie amuseren en drie lussen proberen uitlopen. Maar het moet maar een beetje tegenzitten, zo blijkt. Het was een beloning na zes jaar hard trainen.”