Zo vader, zo zoon: Antwerpenaar Omar Mussa prof in Engelse vijfde klasse en binnenkort misschien naar Africa Cup met Burundi

Omar Mussa junior zag op 20 ­augustus 2000 het levenslicht in Burundi, waar een hevige ­etnische oorlog tussen Hutu’s en Tutsi’s woedde. Zijn vader ­woonde op dat moment al in België en liet zijn vrouw en zoon na de geboorte van de kleine Omar naar België overkomen. Als ­politiek vluchteling begon Omar senior in België te voetballen bij Berkenbos VV. Daar werd hij een jaar later opgepikt door Antwerp. Mussa debuteerde in de zomer van 2001 tegen Anderlecht en scoorde een week nadien zijn ­eerste doelpunt in eerste klasse tegen Genk. Maar Omar Mussa zal bij de ­Antwerpfans vooral ­herinnerd worden als de man die twee keer scoorde in de ­sensationele stadsderby tegen ­Germinal Beerschot in 2002. ­Antwerp stond na een halfuur 0-3 in het krijt, maar ging na de pauze op en over de aartsrivaal. Mussa scoorde de 3-3 en de 4-3. Het werd ­uiteindelijk nog 5-3. “Ik was er toen bij op de Bosuil”, lacht Omar Mussa junior. “Maar ik was amper twee jaar oud en herinner me er dan ook niets meer van. Achteraf heb ik wel nog vaak de beelden teruggezien. ­Geweldig. Ik weet dat mijn vader een held is voor veel Antwerpfans.”

De profcarrière van Omar Mussa zat er door een zware knie­blessure al snel op. De Mussa’s verhuisden van Deurne naar het Kiel. Mussa junior liep er school op Pius X en Don Bosco en sloot zich aan bij de jeugdopleiding van Beerschot. “Ik ben al heel mijn leven ­Beerschotsupporter. Ik heb nog altijd veel vrienden uit die tijd. Ik chat bijna dagelijks met Ilias ­Sebaoui, Senna Miangue en Ilias Saibari. We volgen elkaars ­carrières op de voet.”

Africa Cup met Burundi

Na het faillissement van Beerschot koos Mussa, een ver­dedigende middenvelder, voor de jeugdopleiding van KV Mechelen. “Ik werd in die tijd af en toe opgeroepen door de nationale jeugdploegen. Zo ­speelde ik bij de U18 van bondscoach ­Wesley Sonck nog samen met Loïs ­Openda. Maar bij KV Mechelen kregen jeugdspelers nauwelijks kansen in het A-elftal. Op mijn achttiende trok ik helemaal ­alleen naar Engeland, meer bepaald naar Walsall in de League One (de derde klasse, red.). Ik schrok me een bult. Alles was daar veel professioneler dan bij ­Mechelen. Ik maakte al snel ­indruk en ­versierde een test­periode bij Aston Villa. Ik kon daar uiteindelijk ook een prof­contract tekenen, maar dan moest Aston Villa een opleidingsvergoeding van 180.000 euro ­betalen aan KV Mechelen. Dat ­gebeurde niet. Ik trainde een half jaar bij Aston Villa en nadien ook een half jaar bij Leicester ­City. Zonder contract. Op dat moment woonde ik bij een gastgezin.”

Via Dover Athletic en Weymouth belandde Mussa vorige zomer bij FC Dagenham & Redbridge, een club in de National League – het vijfde niveau in Engeland. Hij is daar wel degelijk profvoetballer. “Schrik je daarvan? Er komen ook op dit niveau duizenden ­supporters naar onze wedstrijden kijken, hoor. Ik verdien hier goed mijn boterham en woon in een huis van de club in Londen. ­Vorige zomer was er opnieuw wat interesse uit België, maar ik heb voorlopig geen zin om Engeland te verlaten. Vorige week werd ik overigens voor het eerst op­geroepen voor de nationale ploeg van Burundi. Zo kan ik in de ­voetsporen treden van mijn ­vader. Hij heeft twintig jaar ­geleden ook enkele ­keren voor de nationale ploeg van Burundi gespeeld. Burundi moet overigens nog maar één kwalificatiematch winnen (tegen Namibië, red.) om zich voor de tweede keer in de ­geschiedenis te plaatsen voor de Africa Cup. Daar wil ik graag bij zijn.”