Amper 12 jaar was Kathleen toen ze op 25 september 2003 met de fiets naar school reed en op het kruispunt Kerkhofstraat-Boesdijk in Retie bij het oversteken werd gegrepen door een vrachtwagen. “Drie maanden lag ik in het ziekenhuis, waarvan zes weken in coma”, zegt ze. “Twintig tot dertig operaties heb ik moeten ondergaan, ik ben zelf de tel kwijtgeraakt. Zo werd onder andere mijn kuit gereconstrueerd met een stuk uit mijn buik. Omdat ook mijn hersenen geraakt waren, moest ik alles opnieuw leren zoals een klein kind: van opnieuw leren stappen tot spreken, eten en drinken.”

Grote toekomstplannen

Tot de dag van het dramatische ongeval was Kathleen een meisje met grote toekomstplannen. “Ik heb Kathleen nog bij mij in de klas gehad in het derde leerjaar. Ze was een opgewekt en heel verstandig meisje”, zegt Greet Verwaest (59), ex-directrice van basisschool Trapop in Retie.

Kathleen was ook een meisje dat goed wist wat ze wilde. “Al van in de lagere school had ik een droom: ik wilde later kleuterjuf worden”, zegt ze. “Van de ene op de andere dag vielen al mijn plannen en dromen in duigen. Ik heb toen lang in de put gezeten.”

Huiswerk verbeteren

Vandaag, bijna twintig jaar later, is Kathleen een zelfstandige vrouw van 31. Ondanks de beperking van haar niet-aangeboren hersenletsel heeft ze zich wonderwel herpakt. Zo werkt ze twee halve dagen per week als vrijwilliger in haar vroegere school in Retie. “Ik help de juffen met de voorbereiding van de lessen, zoals knippen, plakken, tekenen en mapjes klaarmaken voor de kinderen en de ouders”, zegt hulpjuf Kathleen. “Af en toe help ik ook bij het verbeteren van hun huiswerk. Wie alles juist heeft, geef ik drie stempels. Als je één foutje hebt gemaakt, krijg je twee stempels. En anders is het één stempel. Soms mag ik ook een verhaaltje voorlezen aan de kleuters. Superleuk vind ik dat.”

Kathleen doet haar job dolgraag. “Elke dinsdag en donderdag kom ik met veel plezier werken. Ik ben zo blij dat ik deze kans heb gekregen. Zo is een groot stuk van mijn droom toch nog werkelijkheid geworden. Ook van mijn collega’s en de kinderen krijg ik veel waardering. Op de speelplaats komen de kleuters vaak spontaan naar mij toegelopen. ‘Hey juf Kathleen, wanneer kom je nog eens een verhaaltje voorlezen bij ons in de klas?’ vragen ze dan. De kinderen zijn heel lief voor mij. Zij maken me gelukkig.”

Contract van onbepaalde duur

Intussen is juf Kathleen al tien jaar aan de slag als vrijwilliger bij Trapop. Uit dankbaarheid trakteerde ze al haar collega’s op een buffet van belegde sandwiches en fruitsap. Toch is de dankbaarheid ook wederzijds. “Kathleen is een supervrolijke meid. Haar bebbel staat nooit stil. Iedereen op school heeft haar graag”, zegt directeur Sam Sauvillers (51). “Ze werkt hier als onbezoldigd vrijwilliger, maar wat ons betreft heeft ze een contract van onbepaalde duur. Ik hoop dat ze nog heel lang bij ons blijft. Juf Kathleen maakt vast deel uit van ons team.”