Het is intussen vier maanden geleden dat in Antwerpen het protest losbarstte tegen de cultuurbesparingen van de stad. Het protest richtte zich aanvankelijk tegen Antwerps cultuurschepen Nabilla Ait Daoud (N-VA), maar deinde al snel uit naar het voltallige stadsbestuur. De aanleiding was het schrappen van de culturele projectsubsidies voor de komende drie jaar. De stad stond voor een uitdagende besparingsoefening en kon zo jaarlijks 720.000 aan uitgaven elders aan besteden.

Het protest werd vooral getrokken door jonge kunstenaars, studenten van het conservatorium, die wekenlang acties opzetten, geruggensteund door de hele culturele sector.

Het protest viel in dovemansoren bij het stadsbestuur. En wat volgde was een triest staaltje van politieke (on)verantwoordelijkheid. De schepen van Cultuur weigerde persoonlijk het gesprek aan te gaan met de kunststudenten. En dan is er nog die, bijna beruchte, uitspraak, in het interview in Gazet van Antwerpen. “Wat zou u doen als jonge kunstenaar vandaag?” Haar antwoord: “Dan ga ik werken voor mijn centen, zoals iedereen.”

De verontwaardiging oversteeg de Antwerpse stadsgrenzen en kreeg een nog meer politiek kantje. Links tegen rechts. Cultuur versus N-VA. Niet al te fraaie verwensingen vlogen heen en weer. Maar één woord is toch blijven hangen: ‘subsidieslurpers.’ Een sector die werd afgeschilderd als luie profiteurs die vanuit hun comfortabele zetel in de coulissen allerhande subsidies binnenrijven.

En wat blijkt nu? Dat niet alleen de cultuursector, maar ook de stad Antwerpen zelf aan het subsidie-infuus hangt. Ruim een miljard euro aan Vlaamse subsidies spijsden in 2022 de stadskas. En daarmee is Antwerpen de grootste slokop van alle lokale besturen. Of om het met een ander, hipper woord te zeggen: een subsidieslurper. En cultuur, daar vloeit maar een fractie van de Vlaamse subsidies naartoe. 286,6 miljoen oftwel 1,6% van de totale Vlaamse pot van 17 miljard euro.

De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.

Ja, ja. Ik weet het. Appelen en peren en zo. Maar de verwijten die zo makkelijk naar het hoofd van (jonge) cultuurmakers worden geslingerd, lijken zo wel héél goedkoop. “Antwerpen is een centrumstad, draagt een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid en moet alle miserie erbij nemen”, klinkt het ter verdediging in stadskringen. Dat zal allemaal wel zijn. Maar kom dan niet af met het argument dat ze moeten gaan werken voor hun centen, want dat komt als een boemerang terug. Zonder het subsidie-infuus zou de grootste stad van Vlaanderen ook protesteren. Dat doet ze nu al trouwens, want dat miljard volstaat blijkbaar niet.