GUILLAUME. “Van de pracht en praal is nog weinig te zien”

Vanonder de kale lindebomen probeer ik het me voor te stellen. Aan de overkant van de Schelde, daar moeten ze gestaan hebben. Links, het Casino Kursaal, groter dan het casino van Blankenberge. Rechts, restaurant Belvédère, ook geen kleine bedoening. Twee indrukwekkende gebouwen op het Tête de Flandre of Vlaams Hoofd. Zo werd het meest oostelijke punt genoemd van wat meer dan honderd jaar geleden nog Oost-Vlaanderen was. Het was er een drukte van jewelste. Er was een groot station, van waar de stoomtrein vertrok naar Gent en Oostende. De chique burgerij van Antwerpen kwam er flaneren bij mooi weer. Met hun hoge hoeden, hun pluimen en hun parasolletjes.

Voordien wandelden ze op de Jordaenskaai. Langs de vissersboten en de vlieten, heel romantisch. Maar omdat de stoomboten groter werden, werden de kaaien rechtgetrokken en veranderde de landelijke oever in ijzeren hangars waaronder katoen en wol en graan en alle soorten vracht van over de hele wereld werden gestapeld. Vandaar de verhuis naar Linkeroever. Elke dag, met de raderboot van wat er overbleef van Het Steen naar de aanlegsteiger voor het kursaal.

Van de pracht en praal van toen is nog weinig te zien. Het Duitse leger heeft het kursaal en de Belvédère platgegooid bij het begin van de Eerste Wereldoorlog. Ze dachten dat koning Albert I zich daar stiekem met zijn piotten had verscholen om hen in de rug aan te vallen. Maar dat was niet zo. De koning en zijn soldaten waren allang ribbedebie. Richting Franse grens.

Niemand heeft er, na de oorlog, ooit werk van gemaakt om de prachtige gebouwen terug recht te zetten. Veel schoot er ook niet van over. Niets dan puin. Alle aandacht ging naar de Boerentoren, de eerste wolkenkrabber op het Europese continent.

Een Nederlandse familie met kwelende kroost klimt in het reuzenrad dat net tot stilstand is gekomen. Ze moesten eens weten wat er allemaal stond, daar aan de overkant, lang geleden.