Het ziekenhuislandschap in Antwerpen wordt grondig door elkaar geschud. De afgelopen maanden hebben heel veel mensen heel hard nagedacht over het patrimonium van ZNA en over de toekomst van de zorg in de stad. De enige logische beslissing bleek het sluiten van de verouderde campussen Elisabeth in het centrum en Erasmus in Borgerhout.

Inderdaad een logische keuze. Want waarom zou je nog miljoenen investeren in panden waar volgens de huidige normen niks meer mee aan te vangen is? Zeker als een paar kilometer verder een hypermodern en jammer genoeg gifgroen ziekenhuis staat te popelen om open te gaan. Dat die twee oude ziekenhuizen op twee heel interessante plekken in de stad staan, is ineens mooi meegenomen.

Sint-Elisabeth ligt pal aan het poepchique Botanic Sanctuary Hotel. Als we de vakbonden mogen geloven, is het huwelijk tussen het hotel en het ziekenhuis niet al te best. Zo was er de discussie over de slagboom die naast de ingang van het ziekenhuis werd geplaatst om de gasten van het hotel door te laten. Voetgangers, fietsers, maar ook rolstoelgebruikers konden daardoor niet meer vlot passeren. De slagboom moest worden weggenomen. Om maar te zeggen dat het hotel misschien niet rouwig zal zijn over het verdwijnen van het ziekenhuis. Wat er op termijn met het lege gebouw van het oudste ziekenhuis van de stad zal gebeuren, is nog niet duidelijk. Een projectontwikkelaar weet er vast wel raad mee, durf ik gokken.

Hetzelfde verhaal voor de Erasmussite. De kans zit erin dat die wordt opgenomen in de plannen van de overkapping die daar recht voor de deur staan te gebeuren. Het is te hopen voor de buurtbewoners dat het gebouw voorlopig nog blijft staan, want nu doet het dienst als een buffer tegen het geluid van de snelweg.

Ondertussen mag het personeel van Erasmus zich beginnen opmaken voor de verhuis naar het hypermoderne Cadix-ziekenhuis, want dat moet nog dit en volgend jaar zijn deuren openen. Zij juichen de verhuis toe. Ze verlaten een rotversleten pand voor een state-of-the-art zorginstelling met alles erop en eraan. ZNA hoopt op die manier ook weer broodnodig nieuw personeel aan te trekken, want de vacatures in de zorg stapelen zich nog altijd op en de uitval blijft.

Dat wist ook spoedarts Jan Stroobants deze week te vertellen. Hij stopt na 25 jaar op zijn spoedafdeling maar wil graag achter de schermen nog aan de touwtjes trekken. Om de zorg opnieuw een ziel te geven, zei hij. Want volgens Stroobants is zijn sector ontmenselijkt door technologie. Laten we dus vooral duimen dat de nieuwe technologieën daar in dat hypermoderne gifgroene gebouw de zorgkundigen zo ondersteunen dat ze iets meer tijd en ruimte krijgen om hun werk met hart en ziel uit te oefenen.