Het is een zonovergoten dinsdagochtend, de vitamine D ligt gratis voor het rapen, een kans die tientallen mensen met twee handen grijpen. Het zonlicht doet wonderen, op en rond de Bist heeft een neerslachtig wintergevoel even plaatsgemaakt voor vreugde.

Vanuit de Heistraat, de Kleine Steenweg en Doornstraat draven vitale senioren aan met de typische markttasjes op wielen. Hoewel de gloriedagen van de dinsdagmarkt misschien wel achter ons liggen, tekenen heel wat mensen van hun generatie hier elke week present. Dat is toch wat Sim De Vijlder ons vertelt. ‘Den Beulingspecialist’ heeft al 24 jaar zijn vaste stek op de Bist.

“De dinsdagmarkt in Wilrijk is excellent. Ten eerste is het contact met de klanten prima. Je ziet wekelijks dezelfde gezichten, en weet na een tijdje ook of ze spek of beuling wensen. Momenteel gaat het onze kraam voor de wind, dus ik zie geen reden om te klagen.”

Maar de marktkramer is niet blind voor de evolutie die het marktwezen ondergaat. “Net zoals op andere plaatsen is ook de dinsdagmarkt op de Bist door de jaren heen kleinschaliger geworden. En toch is de toekomst van de markt hier verzekerd. Er is geen reden tot negativiteit.”

De Vijlders positivisme werkt aanstekelijk. Maar we moeten het ook niet verbloemen: hier was ooit plaats voor een driehonderdtal standplaatsen. Gaandeweg werden die afgebouwd, onder meer door de heraanleg van het plein. In 2015 werd de markt nog wat compacter, toen besloten werd om geen kramen meer toe te laten op de rijweg tussen Koningin Elisabethstraat en Pater De Dekenstraat. De kramen werden in slingeropstelling geplaatst om het de marktbezoeker aangenamer te maken.

Bruisend centrumgebeuren

Ondertussen prijken nog een twintigtal kraampjes op de Bist. De groenten- en fruitkraam van Geert Druyts’ familie staat er al meer dan drie decennia. Geert: “Dit is en blijft een centrumgebeuren. Er zijn winkels en horeca rondom, je zult altijd mensen trekken. Bovendien is deze markt uitstekend bereikbaar met het openbaar vervoer, een grote plus.”

“Het ziet er niet naar uit dat het hier snel zal scheeflopen, al mogen we niet ontkennen dat er door de jaren heen wel wat is veranderd. Er zijn bijvoorbeeld minder kramen dan voor de eeuwwisseling. Een verklaring? Daarvoor wijzen we vooral naar de stad. Het marktbeleid wordt bepaald door mensen die er weinig voeling mee hebben. De bevoegde schepen? Nog nooit gezien. Bovendien zit er weinig continuïteit in en is er laksheid”, oordeelt Druyts.

Met die scherpe conclusie kan de groenten- en fruitverkoper op bijval rekenen van zijn collega-marktkramers. Chloé Blijenberg en haar partner Dirk Van der Velde leggen de vinger nog op een andere wonde: onlineverkoop. “Het is een algemene tendens, zeker voor producten die wij verkopen: bretellen, horloges, wintertextiel en lederwaren. Desalniettemin blijft de Bist een markt die opbrengt.”

“Het publiek, dat hier toch een zekere leeftijd geniet, komt immers nog graag langs voor onze service, die ze online missen. Door klanten 25 jaar aan een stuk op maat te helpen, bouwen we een vast cliënteel op dat we hier om de twee à drie markten terugzien, hopelijk blijft dat nog lang zo”, aldus Blijenberg.

“Wanneer de ene generatie ons ontvalt, staat de volgende klaar,” tekent de verkoopster nog op. Of ze het dan ook heeft over gen-z marktbezoekers, is niet duidelijk. Maar dat tieners nog steeds graag op de markt komen, lijdt geen twijfel. “We zitten op de Kunsthumaniora en hebben op dinsdag een vroege middag. We trekken dan naar de Bist om te genieten van een gezellige lunch op de markt”, vertelt Morane.

Samen met haar vriendinnen staat ze aan te schuiven bij de snackkraam. “Nooit te vroeg voor een durum, klinkt het lachend. “We zien hier heel vaak dezelfde mensen. Wat opvalt: zelden zijn ze van onze leeftijd. Een schooldag is voor onze generatie natuurlijk niet het geknipte moment om naar de markt te gaan. Maar ook het aanbod laat te wensen over.”

“We komen heel graag naar de markt, maar mochten marktkramers wat meer inspelen op de noden van de jeugd, dan zouden we nog veel liever passeren”, zegt Sarah.

Tot de laatste snik

Wie wel nog perfect aan hun trekken komen op de Bist, zijn Els Michiels en haar 89-jarige moeder Paula Janssens. “Sinds de jaren zestig kom ik hier heel regelmatig”, geeft Paula te kennen. “Vroeger was er meer variatie en volk. Het is jammer, maar ik kom elke week met evenveel plezier. Alles wat we nodig hebben, staat er immers nog.”

“Mocht de markt ooit verdwijnen, zou dat een groot gemis zijn. Niet alleen de lekkere verse producten en de aangename winkelervaring gaat dan verloren, maar ook het sociale contact. We slaan hier wekelijks een babbeltje met mensen die we soms al een tijdje niet meer gezien hebben. Ook het wekelijks moeder-dochter momentje zou niet meer hetzelfde zijn. Ondanks de kleinere schaal, voorspel ik voor deze markt een rooskleurige toekomst. En voor de marktkramers heb ik nog één boodschap: tot mijn allerlaatste snik kom ik naar de Bist.”

(lava)