© Joren De Weerdt, Dirk Vertommen
COLUMN. Misschien kan ik straks weer in een dorp leven waar de rust een beetje is weergekeerd
Eerlijk? Ik had niet verwacht dat de vier ingevoerde trajectcontroles in mijn dorp Leest nu al een positief resultaat zouden boeken. En als ik korpschef Yves Bogaerts van de politiezone Rivierenland mag geloven, wordt dit in de toekomst alleen nog maar beter.
Zelf rijd ik dagelijks drie tot vier keer met de auto voorbij de slimme camera’s in ’t dorp. En tot vandaag behoor ik niet bij de 4.654 te snel rijdende automobilisten die de voorbije maanden een proces-verbaal in de brievenbus kregen. Mij hoor je dus niet klagen over de camera’s die mijn autootje begluren. Ik ben in Leest komen wonen omdat het hier een gezellig en rustig dorp is, vlak bij grote stad Mechelen.
Al is er met de jaren toch heel veel veranderd. Wat een verschil met 45 jaar geleden, toen ik van Reet (Rumst) naar Leest kwam wonen. Toen kon je hier, bij wijze van spreken, nog in je blote kont door het dorp wandelen. Dat is nu wel wat anders.
Want het dorp van Leest is met de jaren uitgegroeid tot een ideale sluipweg voor het drukke verkeer op de parallel lopende Koning Boudewijnlaan en de N16 naar Mechelen. Dat imago raken we nooit meer kwijt. Een rijverbod opleggen voor auto’s die door Leest rijden, dat kun je niet. Maar de slimme camera’s dwingen de automobilist om dit op een gedisciplineerde manier te doen. Met succes.
In de maand december reden door mijn dorp op de as Dorpstraat-Pastoor de Heuckstraat liefst 53.000 auto’s, waarvan amper 0,83% van de bestuurders beboet zijn. “Dat is een goed rapport dat alleen nog maar beter kan worden. Het is een kwestie van tijd”, zegt de Mechelse politiechef mij. Misschien kan ik straks weer in een dorp leven waar de rust een beetje is weergekeerd. Zonder het gebulder van doortrekkende vrachtwagens, want die zijn we nu al grotendeels kwijt.
