“Mijn eerste tatoeage liet ik zetten in de maand dat ik achttien werd. Dat was een kleintje. En ik nam me voor: als ik er nog laat zetten, dan enkel kleintjes. Maar aan dat voornemen heb ik me niet kunnen houden. Ondertussen heb ik er veel. Op mijn handen, mijn armen, mijn knie, mijn ribben,… Er wordt vaak gezegd dat het verslavend is, en dat klopt echt.”

“Voor mij moet niet elke tatoeage een betekenis hebben. Ik vind het gewoon mooi, je maakt er je eigen identiteit mee, het maakt je tot wie je bent. Maar het is wel zo dat mijn meeste tatoeages wel een betekenis hebben. De meest bijzondere die ik liet plaatsen? Een tattoo van de mondharmonica van mijn grootvader.”

“Mijn bompa is twee jaar geleden, op 1 januari, overleden. Ik ben toen met zijn mondharmonica naar een tatoeëerder gestapt. Die heeft daar een heel gedetailleerde tekening van gemaakt en nu staat mijn bompa’s mondharmonica dus op mijn ribben.”

“Ik had een goede band met hem. Hij zat in een woonzorgcentrum maar door corona konden we hem niet zo vaak zien. Het was er heel eenzaam voor hem. Gelukkig konden we hem wel buiten zien. Ik ging zo vaak mogelijk langs omdat ik merkte dat hij daarvan opfleurde.”

“Mijn bompa kon goed mondharmonica spelen. Hij zei vaak: ‘Dat er zo niet meer gewoon gezongen wordt op straat, dat mis ik toch sé’, en dan pakte hij zijn mondharmonica en begon hij te zingen. Of wij vroegen hem om een liedje te spelen en dan deed hij dat. Hij kende veel liedjes uit zijn hoofd. Dat was heel tof.”