Jan Auman

Hoe zat dat ook alweer met die politieke carrière van je?

Ludo De Ranter: “Ik heb als onafhankelijke twaalf jaar deel uitgemaakt van de CD&V-fractie in de gemeenteraad, die toentertijd als verruimingsproject onder de naam Antwerpen 94 opkwam als uitloper van het succesvolle cultuurjaar Antwerpen 93. Intendant wijlen Eric Anthonis maakte ook deel uit van onze beweging. Na de verkiezingen van 2000 ging ik cultuurschepen worden. Daar waren zelfs concrete afspraken over gemaakt. Maar de CD&V-leiding wilde plots een zwaai naar rechts maken en omdat ook de decentralisatie een hot topic werd, viel de keuze uiteindelijk op Philip Heylen.”

Was de MIN leiden dan tweede keus voor jou?

“Zo bekijk ik het zelf zeker niet. Ik was eerder al vertrouwd geraakt met het levenswerk van Bond Zonder Naam-stichter en MIN-oprichter Phil Bosmans, toen ik zijn MIN-hotel runde waarin ex-gedetineerden samenwoonden. Hij had me politiek wat gevolgd en de conclusie getrokken dat ik de geknipte persoon zou zijn om de eerste profane directeur te worden van wat toen nog een beschutte werkplaats heette, als opvolger van pater Jaak Winten. Ik heb Bosmans, die overleed in 2012 en tot kort voor zijn dood deelnam aan de vergaderingen van onze raad van bestuur, goed gekend. Bij de start van de MIN als eerste beschutte werkplaats van Vlaanderen in 1959, kaderde hij de filosofie in over wat de MIN volgens hem moest zijn. Die wijze woorden hebben altijd in mijn bureau gehangen. Ik hoop dat ook mijn opvolger ze niet weghaalt.”

De MIN is al lang niet meer het enige maatwerkbedrijf. Wat typeert jullie?

“Wij leggen bij onze rekrutering de lat bewust heel laag en kiezen bewust voor de allerzwakste mensen, die overal elders uit de boot vallen. We zijn mede daarom bewust niet te fel gegroeid als bedrijf. Die kleinschaligheid is belangrijk om kwetsbare mensen, zoals bijvoorbeeld de ex-psychiatrische patiënten waar wij mee werken en asielzoekers te integreren. Bij de MIN werken is voor een stuk deel uitmaken van een familie. We bieden een totaalpakket aan waarbij we ons ook bekommeren om hoe mensen wonen, zich al dan niet weten te verzorgen, hoe ze leven,… Zonder te betuttelen. Het zijn de vele plussen van de MIN, waarover we het graag hebben. Ik heb gemerkt dat sommige klanten zelfs net daarom voor ons kiezen. Hoewel we ook met onze kwaliteit en prijzen kunnen wedijveren met sectorgenoten. Ook op het vlak van competitiviteit biedt kleinschaligheid immers voordelen, zoals wendbaarheid. In de verpakkingsindustrie, waarvoor we vaak opdrachten krijgen, is snel kunnen schakelen een troef. Omdat we goed aaneenhangen en iedereen hier iedereen bij de voornaam kent, lukt dat ons wel.”

Waaruit haalde je de grootste voldoening?

“Door mensen kansen te geven en wat later vast te stellen dat ook mensen met heel wat beperkingen die kansen ook weten te grijpen en kunnen groeien. Ik heb hier vaak medewerkers zien binnenkomen als heel timide sukkelaartjes om ze wat later te zien ontpoppen als medewerkers die goed in hun vel zitten en de boel mee trekken. In dien zin is het ook belangrijk dat we een goede mix behouden tussen de zwakste profielen en de wat sterkere. Die laatsten kunnen dienen als rolmodel. Het gebeurt zelfs dat ze zo goed worden dat ze om op de reguliere arbeidsmarkt aan de slag te gaan. Dat is ook goed. Zo komt er plaats vrij voor wie die evolutie nog moet doormaken.”

Heb je een voorval om dat te illustreren?

“Zelfs een ontslag, wat zoals in elk bedrijf ook hier soms gebeurt, verloopt bij de MIN altijd met een handdruk of schouderklop. Het meest memorabele moment in dat verband is een kerel die prima werk leverde, goed in de groep lag, maar één groot nadeel had: hij was een onverbeterlijke laatkomer. Dat kon zo echt niet verder en ik kon niet anders dan hem de deur te wijzen in de hoop dat hij lessen zo trekken uit die ervaring. Een tijd later kwam hij hier terug… om me te bedanken. Hij was intussen elders aan het werk en had zijn lesje geleerd. Hij kwam sindsdien altijd op tijd. ‘Dankzij jou Ludo’, zei hij.”

Wat gaat Ludo De Ranter nu doen? Zit er nog een politieke comeback in?

“Nee, dat hoofdstuk is afgesloten. Om mijn engagement voor de MIN ook af te sluiten en te laten bezinken, vertrek ik later dit jaar op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, toch de laatste 800 km van de zogenaamde camino vanuit Jean-Pied-de-Port in Frankrijk. Eerder dan zo snel mogelijk wandelen en een sportieve krachttoer te willen leveren, is reflectie na 22 jaar Werkhuizen MIN het hoofddoel van die onderneming. Voor de rest ga ik me misschien nog nuttig maken in een woonzorgcentrum in Wenduine. De deelgemeente van De Haan is sinds zeven jaar mijn woonplaats. Ik hoop er mijn vier kinderen en kleinkinderen nog vaak te kunnen ontvangen.”  (jaa)

Bedankt en het ga je goed Ludo. Tot in Wenduine!

----------------------------------------------------------------

Nielenaar Tom Bridts nieuwe directeur

Ludo De Ranters bureau is al ingenomen door Tom Bridts, die hem opvolgt als directeur bij de MIN.

De 55-jarige Nielenaar 55 jaar was voorheen actief in de sociale huisvesting (Kleine Landeigendom Mechelen en Omstreken en Kleine Landeigendom Klein-Brabant), erfgoedzorg (Erfgoed Vlaanderen), stedelijke ontwikkeling (Meertens en Steffens Mechelen) en toerisme en recreatie (provinciebestuur, De Schorre Boom). Hij zetelde als verkozene voor CD&V tot 2019 ook in de gemeenteraad van Niel.

Ludo heeft het volste vertrouwen in zijn opvolger. Die heeft er zelf alvast veel zin in. “De MIN is echt een grote familie. Binnen de maand liep ik hier rond alsof ik hier al jaren werk. Deze job voelt aan als thuiskomen voor mij. Alles komt hier samen: mijn sociaal engagement, mijn managementervaring en mijn goesting om met en voor mensen te werken”, aldus Bridts.

“Of er zaken gaan veranderen in de MIN? Ongetwijfeld. De samenleving verandert ook elke dag een beetje en daar moeten we als bedrijf in meegaan. Maar het DNA van de MIN, dat zal nooit veranderen. Dat is onze sterkte. De MIN blijft de MIN.” (jaa)

Website Werkhuizen MIN