Tienduizenden mensen lieten Jos en Gaby feesten en dansen. Zelf werkten ze zes dagen op de zeven. Jos leek onverwoestbaar. Nooit was hij ziek. Door de coronabeperkingen konden ze hun albasten huwelijk niet vieren met een receptie in het gemeentehuis. Maar toen in oktober vorig jaar de gemeente Zandhoven alle jubilarissen uit de coronaperiode samen vierde in De Populier, waren Jos en zijn Gaby van de partij. “Zelfs nog zonder rollator toen”, zegt schoondochter Bea. “We dachten allemaal dat vader honderd jaar ging worden. Maar ineens is het heel snel gegaan. Hij heeft nog enkele weken in woonzorgcentrum Pniël gelegen. Als je zo’n lang en mooi leven hebt geleid, mag je eigenlijk alleen met dankbaarheid terugblikken hè?”

Voor Gaby Vleugels (96), die op 28 november 1945 met Jos Lembrechts huwde, wordt het zeker wennen. “Van hard werken ga je niet dood. Daar zijn wij het beste voorbeeld van”, vertelden ze zeven jaar geleden aan auteur Herman Van Doninck in zijn boek In de 14 Billekens over de gloriejaren van de baandancings.

Naam laten registreren

Van 1963 tot 1992 runden Jos en Gaby de legendarische baandancing op de Langestraat in Zandhoven. Het eerste wat ze deden na de overname, was het laten registreren van de naam In de 14 Billekens. In de volksmond werd de zaak al zo genoemd, op de gevel stond nog steeds De Welkom, zoals Juliana en Louis Hendrickx - het koppel met de tien kinderen onder wie zeven dochters - hun café gedoopt hadden. Die zeven achterwerken van hun dochters inspireerden de klanten tot de veel originelere naam De 14 Billekens.

Trappistenkraan

Gaby en Jos gaven een kunstenaar de opdracht om een mooi glasraam te maken met zeven zedige meisjes op. Dat glasraam hangt nu in museum Dansant in Hilvarenbeek (Nederland).

Het koppel kreeg drie zonen: Ludo, Ronny en François. In 1992 namen Ronny en zijn vrouw Bea de zaak over. “Maar vader kwam nog elke dag mee werken. Hij stond altijd aan de trappistenkraan, omdat een trappist tappen toch wat kunst vergde en hij er goed in was. Ze zijn ook nog lange tijd gaan dansen in baandancings waar orgels stonden, want ze hielden van orgelmuziek”, vertelt Bea.

Hun grootste schat waren hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. De familieband was heilig. Iedereen vindt het spijtig dat er binnen twee jaar geen eiken huwelijk (80 jaar) kan gevierd worden in Zandhoven. Ze waren er zo dicht bij.