Terwijl Oekraïne reikhalzend uitkijkt naar de Duitse en Amerikaanse tanks, legt ons land de laatste hand aan een nieuw wapenpakket voor Kiev. Vrijdag wordt die voorgesteld. Eerder raakte al bekend dat het om zo’n 50 miljoen euro aan luchtdoelraketten, antitankwapens en machinegeweren zal gaan. Het brengt de totale militaire steun van ons land aan Kiev op 140 à 150 miljoen euro.

Voor België is het een ongezien hoog bedrag, maar op schouderklopjes hoeft onze inspanning niet te rekenen. De meeste bondgenoten doen immers nog meer. Vooral de voortvarendheid van Nederland overvleugelt onze inspanningen. De Nederlandse regering stelt al 1 miljard euro aan wapentuig geleverd te hebben. Premier Mark Rutte belde onlangs met Oekraïens president Zelenski met de belofte om voor 2023 nog eens 2,5 miljard euro te reserveren.

“Het is een feit dat de Nederlandse Defensie over meer capaciteiten beschikt”, klinkt het op het kabinet van defensieminister Ludivine Dedonder (PS). Daartegenover staat het gekende verhaal van onze defensie. Door decennia van desinvesteringen is er nauwelijks overschot. “Defensie is in volle heropbouw. We moeten bij elke beslissing de afweging maken tussen onze eigen paraatheid en in welke mate we onze stocks aanboren om aan Oekraïne te doneren.”

Profileringsdrang

De Nederlandse cijfers behoeven wel enige nuance. Bij de beloofde 2,5 miljard euro gaat het niet alleen om militaire, maar ook om financiële en humanitaire steun. De verdeling tussen de posten is nog onduidelijk. De 1 miljard euro aan wapens die al geleverd zijn, komt deels door een aparte rekenwijze. Nederland kijkt naar de vervangingswaarde, het bedrag dat moet worden uitgetrokken om nieuw materieel aan te schaffen. Dat verklaart het extra nulletje. Ons land rekent met de boekhoudkundige restwaarde: wat is het materiaal op moment van levering nog waard.

Voor een eerlijkere vergelijking zijn er de data van het toonaangevende onderzoeksinstituut IFW. Ook volgens hun methodiek blijkt Nederland ongeveer een derde meer te doen dan ons land. Ze behoren tot de gulste bondgenoten en werkten al samen met de Duitsers, Tsjechen en Amerikanen om Oekraïne te voorzien van zware pantserhouwitsers en 90 opgelapte T-72-tanks. Nederland heeft geen Leopard 2-tanks, maar neemt gretig deel aan het debat en overweegt om Duitse tanks te kopen om ze richting Kiev te sturen.

“Voor Nederland is het een manier om zich te profileren. Ze horen graag bij de wereldspelers: liever de kleinste onder de groten, dan de grootste onder de kleinen”, zegt Sven Biscop, professor internationale betrekkingen aan de UGent en het Egmontinstituut. België heeft die profilerings- en bijhorende dadendrang minder. “Onze klassieke opstelling is die van bemiddelaar. Let wel, het gaat om stereotypen. Zowel Nederland als België kan daarvan afwijken.”

Wat betreft de tanks. Ons land bekijkt “op welke manier het samen met partnerlanden en/of de eigen industrie een bijdrage kan leveren”. Te voorzichtig? Kijkend wat de ongeveer vijftig bondgenoten doen in verhouding tot hun bruto binnenlands product (bbp), behoort België tot de middenmoot. Naar onze mogelijkheden leveren we meer inspanningen dan de VS en het VK, hoeven we niet onder te doen voor Frankrijk, maar doen we minder dan onze noorderburen en Denemarken. De landen die écht diep in eigen vel snijden zijn Polen en de Baltische staten. Dat zijn niet toevallig buurlanden van Rusland.