Na de Nieuwjaarscross van Baal was de Kasteelcross van Zonnebeke pas de tweede veldrit van het jaar die Arthur Van Den Boer niet won. Net als in Baal kon hij verzachtende omstandigheden inroepen. “Voor het eerst diende ik af te reizen naar een cross zonder mijn ouders, want die vertoefden in Benidorm waar mijn broer Seppe de Spaanse wereldbekermanche reed. Toen we naar Zonnebeke reden, ging ik nog uit van een ijspiste en dus koos ik voor zachtere banden. Al snel bleek de bovenlaag van het parcours ontdooid en dus wisselde ik voor een fiets met hardere banden. Die bleken dan waar te hard te staan waardoor ik opnieuw de materiaalpost in moest waar het dan ook nog eens een heksenketel bleek. De automatismen in de wisselzone ontbraken uiteraard, maar ik ben mijn vrienden niettemin bijzonder dankbaar dat ze wilden uitrukken. Zonder hun hulp kon ik dit weekend niet starten. Zaterdag was Mouris trouwens ook bijzonder sterk. Hij zegevierde met twintig seconden voorsprong en mogelijk had de Nederlandse kampioen het ook zonder mijn pech afgemaakt.”

22ste overwinning

Daags nadien nam Arthur Van Den Boer een klinkende revanche in Lille waar het opnieuw op een tweestrijd uitdraaide tussen de Belgische en Nederlandse kampioen.

“Ik stond op de eerste startrij en gooide er meteen de beuk in. Ik sloeg meteen een kloofje van vijf seconden op Mouris, een voorsprong die ik niet kon uitbouwen waardoor ik dus een hele cross lang onder druk stond en dat op een speciaal sneeuwparcours. Ik hield Mouris wel op afstand wat me mijn 22ste overwinning opleverde. Daarmee deed ik al een zege beter dan vorig jaar.”

Voor Arthur Van Den Boer zit het veldritseizoen er nog niet op.

“Zaterdag zet ik aan in Lippelo wat een korte verplaatsing betekent. Ik hoop er een 23ste overwinning te laten optekenen. Het was in Lille zowel in de cross als op het podium best genieten van mijn driekleur. Volgend jaar moet ik helaas afscheid nemen van die mooie trui bij mijn overstap naar de junioren.”