Wereldvreemd en ronduit van de pot gerukt. Het is niet meteen de omschrijving die je wil geven aan een voorstel dat uit de mond komt van een minister van Onderwijs, maar goed. Ben Weyts slaagde er toch in om me die woorden deze week tegen de radio te doen mompelen.

In Antwerpen heeft bijna een op de drie kinderen van het derde kleuterklasje extra taalondersteuning nodig om in de lagere school te kunnen starten. Minister Weyts vraagt daarvoor meer betrokkenheid van de ouders. En wie niet mee wil werken, die mag dat voelen in zijn portefeuille. Weyts opperde namelijk om te knippen in het kindergeld of in de Vlaamse premies voor ouders die onvoldoende inspanningen leveren om hun kleuter buiten de schooluren Nederlands bij te brengen.

Alsof het inperken van de financiële middelen van ouders ooit ten goede zou kunnen komen van hun kinderen. Een kortzichtige maatregel als deze ontneemt net kansen van kinderen die al een achterstand in te halen hebben. Gelukkig werd het voorstel zowel door meerderheid als oppositie meteen van tafel geveegd. Zucht. Intussen blijft het lerarentekort pieken. En daar zijn in de eerste plaats de leerlingen de dupe van. Misschien toch eerst daar maar wat aan doen. Niet, meneer de minister?

Misschien moet Weyts eens in de leer gaan bij City Pirates? Deze week nog kon u in uw krant de mooie verhalen lezen van twee jongeren die dit weekend het podium van de Arenberg Schouwburg betreden met hun eigen show nadat ze hadden deelgenomen aan het schrijverskamp van de River Side-muziekstudio van City Pirates. Dat heet kansen creëren in plaats van kansen ontnemen.

Het is van zulke warme initiatieven dat onze stad, en bij uitbreiding onze samenleving, beter wordt. En gelukkig loopt het vol van mensen die op die manier hun steentje willen bijdragen. Zo lieten deze week ook de Dichters van de Eenzame Uitvaart weten graag een doorstart te willen maken in Antwerpen.

Ik heb dat altijd een prachtig initiatief gevonden: de eenzame uitvaart geeft een poëtisch laatste saluut aan mensen die meestal buiten de boot vielen tijdens hun leven en zonder aanwezigheid van vrienden of familie worden begraven.

Een gedicht als tegemoetkoming van de maatschappij voor de eenzaamheid die leeft in onze stad. Het heeft iets triest en mooi tegelijkertijd, vind ik. Zeker op een dag als vandaag, waar het idyllische sneeuwtapijt van vrijdagochtend intussen verworden is tot een hoopje grijze prut dat straten en daken bedekt en mijn kat ervan weerhoudt ook maar één poot buiten te zetten. Mooi en lelijk, ze gaan zo vaak hand in hand.