Een wellnesstrip naar Zwitserland met onder anderen boezemvriendin en hordesprintster Anne Zagré: zo verzette Nafi Thiam haar zinnen na de bijzonder moeilijke beslissing om na veertien jaar afscheid te nemen van Roger Lespagnard, de man met wie ze samen de grootste successen behaalde – van Europese titels over wereldtitels tot olympische titels tot de op twee na beste zevenkampster aller tijden. Want het was geen beslissing die op een-twee-drie is genomen.

“Ik zal de korte versie geven. Ik heb meer tijd met Roger doorgebracht dan met eender wie. Niet enkel op sportief, maar ook op menselijk vlak was deze beslissing niet makkelijk”, aldus Thiam. “Ik heb er heel lang over nagedacht, de beslissing groeide geleidelijk aan. Roger heeft mij enorm veel geleerd in die veertien jaar. Maar je evolueert als atleet en als persoon. Ik kon in mijn comfortzone blijven zitten – dat is geruststellend –, maar ik wil nog vooruitgaan. Ik wil op een andere manier werken, die meer aansluit bij wat ik nodig heb. Misschien draait het slecht uit. Daar heb ik wel wat schrik voor, want iedereen kijkt naar mij. Maar ik wil angst mijn keuze niet laten bepalen.”

Andere specialisten

Haar longlist bestond uit een zevental coaches, de shortlist uit drie en uiteindelijk kwam ze uit bij Michael Van der Plaetsen. Iemand met wie ze nog nooit structureel trainde, maar hij is wel een bekend gezicht. Michael Van der Plaetsen is de broer van Helena Van der Plaetsen, die samen met Kim Vanderlinden het management vormt van Thiam. Vooral heeft hij zijn strepen als meerkampcoach verdiend als coach van zijn jongere broer, Thomas. Michael viel op de Spelen van Tokio 2021 al heel even in, toen Lespagnard even niet binnen mocht omdat hij (vals)positief op corona had getest. “Maar die korte interim op één van de zeven proeven heeft geen rol gespeeld”, aldus Thiam. “Ik ken hem al lang, onder meer via Thomas.”

Van der Plaetsen superviseert als hoofdcoach, maar indien nodig zal Thiam op andere specialisten een beroep doen: “Ik wilde iemand die er ook voor open staat om bij anderen te rade te gaan.” Lespagnard hield daarentegen liever de touwtjes van alle disciplines zelf in handen.

Thiam blijft in Luik wonen, zal daar ook geregeld trainen, maar een flink deel van het jaar zal ze in Zuid-Afrika – tussen Stellenbosch en Kaapstad – trainen, waar Van der Plaetsen al jarenlang woont. Begin november is de eerste stage gepland. “Hoelang die duurt hangt af van of ik indoorkampioenschappen doe. In dat geval keer ik in februari terug. Als ik geen indoor doe, zal ik na drie, vier maanden toch tevreden zijn dat ik nog eens kan terugkeren naar mijn familie.” (lacht)

Record in Parijs

Thiam verandert, op anderhalf jaar voor de Spelen van Parijs 2024, niet zomaar van coach. Ze is overtuigd dat ze nog kan progressie kan boeken. “De kampioenschappen blijven belangrijk, ik zeg niet neen tegen nog meer medailles. Maar dit jaar heb ik de cyclus Europees kampioene, wereldkampioene en olympische kampioene voor de tweede keer met succes volbracht, nu zit vooral een recordscore in mijn hoofd, wil ik het Europees record op mijn naam schrijven (dan zou ze de op één na beste zevenkampster ooit zijn, red.). Als ik in mijn comfortzone bleef, kon dat niet, maar misschien lukt het wel in een ideaal systeem in een ideale omgeving.”

Wat Van der Plaetsen haar dan meer kan bijbrengen dan Lespagnard? “Ik wil niet vergelijken. Ik kan wel zeggen wat Michael mij kan bijbrengen en wat mijn keuze heeft bepaald: de methode van werken, de manier van dingen te zien… Het is allemaal iets moderner en iets innovatiever. Hij is iemand die met andere specialisten wil werken indien nodig. En niet onbelangrijk: het kunnen trainen in een gunstig klimaat.”

Thiam beschouwt 2023 als een overgangsjaar. “Het doel is 2024, met de Olympische Spelen van Parijs, waar ik een derde olympische medaille op rij wil behalen en mijn record wil verbeteren. Ik wil nog meer vooruitgaan voor het einde van mijn carrière en die zal niet gedaan zijn na de Spelen van Parijs 2024. Verre van. De Spelen van Parijs zullen wellicht mijn laatste zijn, maar ik zie mij nu nog minstens vier jaar doorgaan. Minstens.”