El Kaouakibi maakte woensdag gebruik van haar spreekrecht, en hield naar een emotioneel minutenlang pleidooi. Dat konden buitenstaanders echter niet horen, want parlementsvoorzitter Liesbeth Homans en de fractieleiders beslisten om de zitting achter gesloten deuren te laten plaatsvinden: “om een sereen debat mogelijk te maken”, klonk het.

Deze krant bracht woensdagavond al flarden van de speech die we konden bemachtigen. “Ik sta hier vandaag zeer wankel”, zo vatte ze de speech aan. “Er waren de afgelopen twee jaar bedreigingen aan mij en mijn gezin. Ik heb jongeren jarenlang overtuigd om vertrouwen te hebben in de rechtsstaat en de democratie. Eén van de fundamenten in een democratie is dat je onschuldig bent tot het tegendeel is bewezen. Nog voor ik maar één voet in een rechtszaal heb gezet, was ik al veroordeeld.”

LEES OOK. Sihame El Kaouakibi vroeg zelf aan Vlaams Parlement om haar onschendbaarheid op te heffen: “Alle moed bij elkaar geraapt”

Dat de speech niet publiekelijk was, was blijkbaar niet geheel naar de zin van El Kaouakibi, die er nu dus voor heeft gekozen om de volledige toespraak nog eens te houden, en in een videoboodschap op Instagram te plaatsen.

LEES OOK. Voor de ene was de speech van Sihame El Kaouakibi een schaamteloos theater, voor de andere een moedig optreden

“De verwensingen had ik verwacht, maar dat ze me zouden censureren niet”, schrijft ze bij het bericht. “Wat de media er ook van wil maken... Ik wilde er hier allesbehalve een show van maken. De pers was al volop aanwezig en ik ben de laatste die de spotlight zelf opzoekt.” El Kaouakibi wijst er ook op dat spreekrecht een recht is dat ieder parlementslid toekomt. “Ik wilde het parlement en jullie toespreken om mijn onschendbaarheid op te heffen. In de plenaire, want dit wordt elke week live uitgezonden, zonder manipulaties of montages.”

LEES OOK. Zelf de camera’s meegebracht, en net dat verknalde haar show: hoe het laatste politieke optreden van Sihame El Kaouakibi in het water viel

Lees hier de integrale speech:

“Ik sta hier weer omdat ik hier nu pas weer kan staan. Al is het nog wel wankel”, zo leest een zichtbaar gebroken El Kaouakibi haar speech aan. “De afgelopen periode voelde alsof het licht in mij doofde. Ik geef toe, ik was lang lamgeslagen: 19 maanden, 85 weken, 592 dagen.”

“Ik ging niet naar buiten, maar buiten kwam wel binnen. Met het nieuws, duizenden haatberichten en bedreigingen aan mij, mijn gezin en mijn familie. Ik heb me heel machteloos gevoeld omdat ik me niet tegen ‘buiten’ kon verweren. Omdat het niet mocht, omdat ik niet wist waar ik aan zou beginnen. En omdat ik, in de hoop op een eerlijk onderzoek naar de waarheid, die waarheid niet wou vertroebelen.”

“Ik heb jongeren jarenlang overtuigd dat ze vertrouwen moeten hebben in onze democratie en onze rechtsstaat. Eén van de fundamenten van die rechtsstaat is dat je onschuldig bent tot het tegendeel is bewezen. Maar nog voor ik een voet in een rechtszaal heb gezet, hebben velen me al veroordeeld.”

“Ik kan u zeggen dat die vele maanden van isolatie me de kans geboden hebben tot introspectie. Om heel bewust los te komen uit de positie waarin ik vast zat.”

“Ik heb 13 jaar geleden Let’s Go Urban uit de grond gestampt. We hebben voor duizenden jongeren een tweede thuis geboden. Een groep jongeren die door iedereen in de steek was gelaten. Toen dat uiteindelijk met vallen en opstaan was gelukt, wilde ik meer gaten dichten. Voor heel veel mensen waarvoor armoede, uitsluiting en vooroordelen gaten hadden geslagen.”

“Ik had een panische ambitie om het goede te doen. Ik wilde meer gaten dichten, meer bruggen bouwen, voor steeds meer mensen. Voor ik het wist zat ik mee aan het stuur van twee organisaties, drie bouwplaatsen, vijf bedrijven, 48 mensen.” (ze laat een diepe zucht)

“En toen kwam de politiek. Rationeel had ik op dat moment, net zoals de jaren ervoor, nooit voor de politiek mogen kiezen, met alle projecten die in de steigers stonden. Maar ik ben ook emotioneel. En ik liet me verleiden naar dé arena waar ik dacht dat ik de wereld kon veranderen.”

“Maar ik ging te snel. Ben ik naïef geweest? Ja. Heb ik verkeerde inschattingen gemaakt? Elk mens maakt fouten. Maar Let’s Go Urban reduceren tot een financieel buitenkansje?” (ze laat opnieuw een lange stilte vallen)

“Dat is heftig. Jongeren zijn mijn roeping geweest, al sinds het middelbaar. Dat zijn ze geweest, gebleven en dat zullen ze altijd zijn. Het schuldgevoel waar ik mee moet leven is dat ik niets kon doen toen honderden jongeren van Let’s Go Urban op straat werden gezet. Ze werden op straat gezet, hun enige houvast was Let’s Go Urban. Nog voor enig onderzoek begon. Collateral damage.”

“Let’s Go Urban reduceren tot een financieel buitenkansje: dat is heftig”

Sihame El Kaouakibi

“Ik ontvang nog wekelijks hun steunberichten. Maar ze zijn ook verdrietig, boos, ze voelen zich in de steek gelaten. Ze hebben hun dromen begraven. Ze vragen me om hulp die ik hen de afgelopen periode en ook nu niet kan geven. Dat spijt mij oprecht aan die jongeren. Dat spijt mij oprecht. Dat doet me pijn. Veel pijn.”

“Daarnaast waren er de lastercampagnes. En geloof mij, ik kan echt wel wat hebben. Maar het gevolg van de laster deze keer? Mijn familie en ik werden weggezet als een criminele clan. Dat leidde tot ingeslagen ruiten en politiepatrouilles, die ons moesten beschermen tegen acuut gevaar. Post die ik ontving, waren brieven met rattenvergif en met even giftige woorden. Rotte fruitmanden voor beterschap. Iedere week opnieuw hondenstront in de brievenbus van mijn ouders. Dat mijn gezin en mijn familie zo werden getroffen, dat is onbeschrijfelijk. Jullie zijn zelf partners, moeders, vaders, kinderen van trotse ouders... Dat doet pijn. Heel veel pijn.”

(Er valt weer een lange stilte)

“Ik heb al mijn moed bij elkaar moeten rapen om naar daar (het Vlaams Parlement, red.) te gaan. Maar ik voelde dat het moest. Jullie (de parlementsleden, red.) hebben zich uitgesproken over mijn ongewilde privilege van onschendbaarheid. En ik zeg alvast, ik geef deze zonder enige twijfel weer af. Niemand staat boven de wet of boven het volk en iedereen verdient een eerlijk proces. Na de opheffing kan er ook een eerste stap gezet worden naar een rechtszaak. Dan kan ik eindelijk ook mijn rechten uitoefenen. Ik ben klaar om mijn rechten uit te oefenen en de waarheid te brengen. In de rechtszaal, voor de bevoegde rechter, maar wel in alle openheid en in alle transparantie. Niet meer verscholen achter toetsenborden in achterkamers of achter schermen, zoals het voorbije anderhalf jaar.”

“Ik geef die onschendbaarheid, dat ongewilde privilige, zonder enige twijfel weer af. Zo kan ik in de rechtbank eindelijk ook mijn rechten uitoefenen.”

Sihame El Kaouakibi

“Tot slot, als ik er stond, dan was het ook vooral voor die jonge mensen. Die mij brieven sturen, die mij zeggen dat ze het hier eigenlijk niet meer zien zitten. In ons Vlaanderen, in ons België. ‘Welke toekomst heb ik hier nog?’ Aan die jongeren wil ik zeggen dat je moet blijven geloven in uw dromen. Je mag je dromen nooit begraven. Blijf geloven in de droom dat je kan bijdragen aan het land waarin je leeft. Die droom wil ik meer dan ooit beschermen. Oprecht.”