We bewonderen Clea, samen met Buna en Ballysallagh in het buitenperk van de Egyptische tempel. De giraffen worden op dit moment getraind om hun poten te laten verzorgen, maar dat loopt nog niet helemaal van een leien dakje. “Een lastige job”, lacht verzorgster Sanne Brems. “De dieren zijn behoorlijk schichtig en leven een beetje in hun eigen wereld.” Met vreemden in de buurt is het helemaal moeilijk, dus we blijven op afstand. “De trainingen zijn pas begonnen en er is nog een hele weg af te leggen, maar met veel geduld en liefde klaren we die klus. Het is voor het welzijn van de dieren.”

Terwijl de giraffen in het buitenperk door elkaar lopen, geeft Sanne ons enkele tips om Clea niet uit het oog te verliezen. “Ze is de grootste van de drie en ze heeft de donkerste kop”, wijst Sanne. “Voor ons is ze de gemakkelijkste van de drie. Ze is bijvoorbeeld de enige die altijd braaf wacht tot de poort helemaal open is, eer ze naar buiten gaat. De andere lopen gewoon door en dan moeten wij maar zorgen dat we extra opletten.”

Clea woont sinds 2008 in Antwerpen, ze was toen 2 jaar en kwam uit de Zoo van Zlin-Lesna in Tsjechië. Korte tijd daarvoor was de volledige giraffenfamilie van de Antwerpse Zoo verhuisd naar het savanneterrein van Planckendael. Daar werd de kweekgroep voortgezet, in Antwerpen is een nieuwe groep gevormd met alleen vrouwtjes.

“Het lijkt wel of ze van suiker zijn en smelten van water. Bij het minste spatje regen, gaan ze schuilen”

Sanne, verzorgster

Geen gras

Terwijl Sanne over Clea vertelt, geniet het elegante dier rustig van de bladeren die voor haar op ooghoogte in een grote voederbak bengelen. Haar lange blauwe tong vist de blaadjes er een voor een uit. “Ze is gedroogd blad aan het eten is. Luzernehooi. Geen gras, want dat mogen giraffen niet eten. Daar gaan hun tanden van stuk. Naast hooi, krijgen ze ook takken.”

“Vandaag zijn de manden gevuld met druivelaar vanuit de savannevolière. Als daar de takken worden gesnoeid, krijgen de giraffen die om op te eten. De druivelaar groeit tegen het restaurant naar boven en moet dus binnen de perken worden gehouden”, weet Sanne.

Bij de eerste regendruppels stapt Clea weer richting binnenperk. “Het lijkt wel of ze van suiker zijn en smelten van water”, lacht Sanne. “Bij het minste spatje regen, gaan ze schuilen. We hebben ons al vaak afgevraagd of die dieren denken dat hun vlekken uitlopen in de regen of zo.”

GIRAFFEN-ID

• Leefgebied: Afrikaanse savanne
• Voedsel: bladeren
• Gewicht:800 tot 1900 kilo
• Ouderdom: 20 tot 25 jaar
• Hoogte:4 tot 6 meter
• Status: bedreigd

• Opvallend: Niet alleen de nek en de poten van giraffen zijn uitzonderlijk lang, ook hun tong is 30 tot 45 centimeter lang. Zo kunnen ze makkelijk de bladeren van de bomen plukken. In de Afrikaanse savanne eten de dieren bladeren van de acaciaboom. Dat lijkt lastig, want daarop staan scherpe doorns, maar een giraffentong is zo ruw dat de dieren geen last hebben van die stekels. Nog opvallend is dat hun tong donker is, blauw/paarsachtig. Dat donkere pigment zorgt ervoor dat de tong niet kan verbranden door de zon.