Volg het WK wielrennen hier op de voet!

Juniores mogen hun eigen versnelling voor wedstrijden niet kiezen. Verbrugghe, die tweede werd op het EK tijdrijden en de zoon van ex-prof Rik Verbrugghe, had gekozen voor een ‘53’ vooraan zijn ketting. Daar geraak je wel eens mee door de keuring door de UCI, maar nu dus blijkbaar niet. De maximum voor het tandwiel vooraan is 52 tandjes. Daardoor moest hij dus op een fiets van start gaan waarop hij nog nooit gezeten had.

Verbrugghe leek door het voorval mentaal gekraakt, want bij het eerste tussenpunt lag hij al ver achter op de medailles. Op 9 kilometer van de finish werd onze landgenoot dan ook nog eens voorbij gereden door Joshua Tarling, de man met rugnummer 1. Verbrugghe werd uiteindelijk 26ste op 2’58” van Tarling, die al een profcontract tekende bij INEOS.

LEES OOK. Vijf vragen over de afgekeurde tijdritfiets van junior Jens Verbrugghe: “In de ideale wereld hadden we dit gezien”

“We wisten het niet”

“Er zat inderdaad een tandwiel van 53 in plaats van 52 op zijn fiets”, vertelt Frederik Broché, technisch directeur bij Belgian Cycling. “Dat hadden ze bij de UCI bij de eerste controles niet gezien en wij de voorbije dagen ook niet. Wij ontpakken fietsen en steken ze in elkaar, maar een nieuwe versnelling is daar niet opgezet. De UCI had het uiteindelijk toch gezien, dat het 15 centimeter te groot was, dus moesten we een andere fiets halen.”

Waar ligt dan de fout? “Ze hebben die fiets bij zijn ploeg gemaakt, maar als je een beetje bezig bent met de techniek van fietsen, dan weet je dat die 52 niet veel meer gemaakt wordt. Het is de UCI die oplegt: 52 en 14 (vooraan en achteraan, red.) of 7m93. Dan is 52/14 de meest logische combinatie, maar tegenwoordig - met de huidige versnellingen - is dat allemaal 53 geworden. De grote kans is dat ze daar een standaardversnelling hebben opgelegd. Daarmee is de kous af en een 52 moet je al gaan kopen. Volgend jaar verandert dit ook allemaal, dat wil ik nog meegeven als kanttekening. Maar het is een fout, hij wist het zelf ook niet.”

Na afloop liet Verbrugghe de emoties de vrije loop. Begrijpelijk, hij was een van de outsiders voor een medaille, als vice-Europees kampioen.