“Dit komt toch best hard aan”, sprak Hans Wijnants, die al na tien minuten voor de 1-0 had gezorgd. De nog maar 19-jarige diepe spits kwam na een lange ren alleen voor de bezoekende doelman Vandemotten. Die redde in eerste instantie het schot van Wijnants, maar kon de bal niet genoeg klemmen waardoor Wijnants alsnog kon scoren.

“Toen we meteen daarop de 2-0 scoorden, zag het er even erg goed uit voor ons. We hadden ook controle over de wedstrijd en Heist kon amper voor dreiging zorgen. Jammer dat we die 2-0-voorsprong niet tot aan de rust konden behouden, want dan zouden onze kansen op winst nog toegenomen zijn. Nu slikten we, na een foutje van onze doelman, de aansluitingstreffer en die gaf de bezoekers opnieuw moed.”

“We wisten dat zij in de tweede helft druk zouden zetten, maar al bij al bleven echte kansen uit. Het waren wijzelf die de beste kansen kregen om de 3-1 te scoren. Zelf miste ik ook nog een goede kans. Scoor ik daar de 3-1, dan denk ik niet dat Heist nog had kunnen terugkomen. Nu bleven zij in hun kansen geloven en uiteindelijk viel de gelijkmaker en meteen daarop de 2-3.”

“We mochten in ieder geval met opgeheven hoofd het terrein verlaten, want we hebben Heist echt het vuur aan de schenen gelegd. Deze prestatie geeft alvast vertrouwen voor de toekomst. Ik ben blij dat ik opnieuw bij Lille ben, de club waar mijn carrière startte. De voorbije jaren was ik aan de slag bij De Kempen, waar ik het tot basisspeler schopte. Lille is een nieuwe stap in mijn carrière. Een trapje hoger, maar voorlopig valt de aanpassing goed mee”, besloot Wijnants.

LEES OOK. Jef Colman stuurt Heist pas in absolute slotfase voorbij Lille: “Bij de 2-2 wist ik dat we gingen winnen”