Hello!Schoten sluit af met een positieve balans. De sfeer zat goed, met een heel enthousiast publiek dat gemakkelijk meeklapte. De voorstellingen van woensdag en vrijdag waren zo goed als uitverkocht. Als geste naar de derde leeftijd die misschien moeilijker tot in de tent geraakt, bezochten de groepen naar goede traditie ook enkele woonzorgcentra. Niet alleen in Schoten maar ook in de rand en in de stad Antwerpen. Volgens de organisatie van Hello!Schoten vinden de buitenlandse dansgroepen die bezoeken ook altijd heel fijn.

De Indische danseressen uit Mumbai kennen bijvoorbeeld niet echt rusthuizen in hun stad en vroegen of de bewoners van Vordenstein er uit vrije wil zaten of er door familie naartoe waren gebracht. Het deed hen deugd dat ze voor wat verstrooiing konden zorgen. Volgens hun begeleidster was het voor de meeste van de Indische danseressen hun eerste bezoek aan Europa. “Ze vonden alles in Schoten en België heel proper en verbaasden zich erover dat er hier zo veel gefietst en gewandeld wordt. Ze komen uit een wereldstad waar alles bijna met riksja’s gebeurt. Ze hadden nog nooit zo veel gestapt en waren zelfs als wat moegewandeld, sommigen hadden pijnlijke voeten, hoewel de meesten nog erg jong zijn.”

Maria Van Gaver (79) herinnert zich hoe ze als kind in het achtste studiejaar - dat bestond toen nog - op het Markplein in Schoten naar het festival ging zien met school. “Op een zaterdag, want toen moesten we op zaterdag ook naar school. Deze maandag ben ik in de tent naar de voorstelling gaan zien met andere bewoners van Vordenstein en de Indische groep was mijn favoriet, zeker dat nummer waar ze met flessen op hun hoofd dansen.”

Anna Stes (89) herinnert zich ook nog de eerste keer van het volksdansfestival. “Een groep uit Duitsland met prachtige zelfgeborduurde kleding stond op het Marktplein te dansen. Het jaar daarop waren er al twee groepen en stonden er al stoeltjes rond het podium. Toen het festival bleef groeien, is het naar het park verhuisd.”

Voor Frans Jonkers (99) en Marcella Van Dyk (100) was het optreden al een vroeg jubileumcadeau, want volgende maand zijn ze 75 jaar gehuwd, zegt Frans fier. Welke dag precies? “Dat is te lang geleden”, lacht Marcella. “Het was op een woensdag in augustus in 1947.”