LEES OOK. Chaos in de Hel: ritwinst voor Simon Clarke, Van Aert redt het geel, ploegmaat Roglic verliest tijd

“En zeggen dat ik de voorbije winter ineens zonder ploeg zat. Dat was een reality check. Tot ineens Israel-Premier Tech me opbelde en zei dat ik daar een kans kreeg. In elke koers probeer ik het, om maximaal mijn kansen te optimaliseren. De voorbije dagen deed ik het zo voorzichtig mogelijk, maar vanmorgen kwam de ploegleider naar mij en zei: Clarkie, vandaag is het de dag om te ontsnappen. Breakaway day. Dan weet je het. De twee ritten die ik vroeger in de Vuelta won en de leiderstrui die ik in de Giro 2015 een dag pakte, het gebeurde allemaal in de eerste week. Dus dacht ik toen ik de ploegleider hoorde: misschien is het vandaag wel de dag. Al kan ik wel nog altijd niet geloven dat ik op de streep zelf nog Taco voorbij ging. De laatste vijftig meter was Taco nog goed voor op mij. Ik had kramp in de beide benen. En dan gooide ik mijn fiets zo hard als ik kon op de streep. Ik bad dat het genoeg was. Ik moet dringend naar de replay kijken, want ik kan het echt nog altijd niet geloven.”

“Ik kwam naar Europa toen ik zestien was en ik word op de tweede rustdag zesendertig, dus twintig jaar lang heb ik mijn droom nagejaagd. En nu gebeurt het.”

Aan ervaring ontbrak het hem niet in de beestig lange sprint in Wallers. “In de Vuelta was het telkens maar met twee of met drie. In zo’n spurt moet je gewoon tijd kopen. Zelfs toen Powless aanviel, zat ik te bidden dat de anderen eerder zouden panikeren dan ik. Ik gaf Edvald Boasson Hagen een klein beetje ruimte. En hij trapte erin. Ik keek op en ik zag het bord van 350 meter. Dat is nog best wel heel ver. We waren al van de laatste bocht aan het sprinten, dus vanaf 800 meter. Ik startte dan en ging zo hard als ik kan. En zie, nu dit.”