Twee jaar lang heeft het team van David Alsteens, onderzoeker aan het Instituut voor Biomoleculaire Wetenschappen en Technologieën van de UCLouvain, gewerkt aan het begrijpen van de mechanismen die het virus gebruikt om een cel te infecteren. Ze onderzochten de interactie tussen siaalzuren, een type suikerresidu aan het oppervlak van de cel, en het spike-eiwit van het virus de rol van die interactie in het infectieproces te achterhalen.

Deur naar de cellen geopend

Het was al bekend dat de siaalzuren rond de cellen de celherkenning bevorderen, waardoor virussen makkelijker hun doelwitten kunnen identificeren, maar ook dat ze het aanhechtingspunt van het virus en de infectie van de cel vergemakkelijken. De onderzoekers hebben nu een variant van de siaalzuren geïdentificeerd die een sterkere wisselwerking heeft met de spike-eiwitten van het virus dan andere suikers. Met andere woorden, “ze hebben de sleutel gevonden waarmee het virus de deur naar de cellen opent”, verklaart de universiteit.

De onderzoekers besloten toen het virus in zijn eigen val te lokken door te voorkomen dat het zich aan zijn gastheer zou kunnen hechten. Ze blokkeerden de aanhechtingspunten van het S-eiwit en onderdrukten zo elke interactie met het celoppervlak. “Als het virus zich niet aan de cellen kan hechten, kan het ook niet naar binnen en sterft het. Zo wordt infectie voorkomen”, aldus de UCLouvain. Daar voegden ze nog aan toe dat deze ontdekking het voordeel heeft dat het bij elke variant van het virus werkt, ongeacht mutaties.

Dierproeven

Het onderzoeksteam zal nu proeven met muizen uitvoeren om deze blokkering op het virus toe te passen en te testen of het werkt op een organisme. De resultaten moeten het mogelijk maken een antiviraal geneesmiddel te ontwikkelen.