“Het is best lastig geweest”, begint Colman. “Het was echt niet zo evident om Zwarte Leeuw te verlaten. Ik heb één jaar bij de Leeuwen gespeeld en zal er voor altijd op een schitterende manier op terugkijken. Vanaf de eerste dag heeft iedereen me daar in de armen gesloten, vanaf de eerste minuut kreeg ik het vertrouwen. Ik ben er ook van overtuigd dat we zo hoog geëindigd zijn door die schitterende sfeer. En wat me nog het meest verbaasd heeft, was de houding van iedereen. Altijd die positieve coaching, iets wat je als mens en sporter zo nodig hebt. Eén woord daarvoor: prachtig.”

Door je vele goals speelde je je meteen in de kijker van verschillende clubs. En zo geraakte dus ook Heist geïnteresseerd.

“Ik maakte 26 doelpunten. Dan loop je altijd wat voorop in commentaren en wellicht ook bij de scouts. Ik ben een centrumspits die graag in de hoeken duikt, want op de flank heb ik nooit gespeeld. In de voorbereiding op dit seizoen hebben we het weleens geprobeerd, maar mijn positie is toch centraal vooraan, ideaal om te koppelen aan mijn snelheid.”

Voor je passage in Zwarte Leeuw was je tien jaar speler van ’s Gravenwezel-Schilde.

“Ik heb er drie jaar in de eerste ploeg gespeeld. In mijn eerste jaar promoveerden we naar eerste provinciale, in het coronajaar - met de stopzetting van de competitie in maart - degradeerden we door een klassement waarin we een match minder hadden gespeeld dan onze concurrenten. En toen we naar tweede provinciale zakten, werd de competitie al in oktober stil­gelegd. Dit seizoen was ik fitter, in ’s ­Gravenwezel heb ik door blessures minder kunnen spelen.”

En volgend seizoen wacht dus Heist, dat nog eens twee reeksen hoger speelt dan Zwarte Leeuw.

“Ik zag mijn nieuwe club twee keer aan het werk, in Mandel United en vorige zaterdag tegen Knokke. Het is een serieus niveauverschil, dat besef ik. Verder ken ik Heist niet. In de jeugd heb ik ook nooit hoger gespeeld dan Schoten of ’s Gravenwezel-Schilde.”

Hoe komt dat eigenlijk, een veelscorende spits die in de jeugd niet of nauwelijks werd opgemerkt?

“Tot mijn zestiende was ik een kleine jongen, twee koppen kleiner dan de rest eigenlijk. Vanaf mijn zestiende ben ik me echt beginnen te ontwikkelen. Dat heeft zeker meegespeeld. En ja, toen deze kans zich dan aandiende, mocht ik ze niet laten schieten. Het was een beetje nu of nooit. Ik ben 22 en nog student. Wat brengt de toekomst met een job? Ik moest dit nu doen.”