“Met dat late doelpunt werden we beloond voor onze sterke wedstrijd”, sprak de dolgelukkige Limburger. “We kunnen op een spectaculaire negentig minuten terugblikken. In de eerste helft kwam Ternesse er niet aan te pas en hadden we de match helemaal in handen. Maar met een gelukje konden de bezoekers toch één kans afdwingen en het was meteen raak. Zo hadden we na de pauze dus nog veel werk. De bezoekers zetten echter een stevig blok neer. We moesten blijven duwen en werden hiervoor beloond. Bij 2-1 dacht ik dat de buit binnen was. Tot die strafschop roet in het eten gooide.”

Ondertussen was Vrijens in de ploeg gekomen. Hij kreeg 25 minuten om mee oorlog te maken in het strafschopgebied van Ternesse. “Die gelijkmaker was een opdoffer, maar we hadden geen keuze: we moesten voor de drie punten blijven gaan. We zorgden voor veel druk, maar er moest een bal goed vallen. Dat gebeurde bij mijn goal. Het was een geharrewar vanjewelste en ik kon mijn langste been gebruiken om de bal over de lijn te duwen.”

De vreugde-uitbarsting bij affluiten was indrukwekkend. Ook de 19-jarige Vrijens zelf was door het dolle heen. “We weten dat we elke week moeten winnen om in de titelrace te blijven. De opluchting was dan ook enorm groot, dat is logisch. Voor heel de ploeg is dit een opsteker voor de laatste matchen van het seizoen. Na een wisselvallig seizoen van mezelf geeft dit toch best veel vertrouwen.”