“Zeg maar Patrick, meneer is niet thuis”, zegt Van Ouytsel wanneer we hem aan de lijn krijgen. De rasechte sinjoor uit Antwerpen-Noord is een vrolijk man, dat hoor je meteen. “Gidsen is mijn droomjob”, vertelt hij. “Ik mag buiten werken, kom met mensen in contact en leer na vijftig jaar nog altijd nieuwe dingen over mijn stad.” Van Ouytsel wil vooral de mensen doen lachen, en dat kan hij als de beste in zijn Antwerps dialect.

“Als dialectgids vertel ik eigenlijk dezelfde dingen als een normale gids, alleen doe ik het op een iets luchtigere manier.” Met Me Lou Deur’t Stad, het bedrijf dat hij runt met zijn vrouw, loodst hij Nederlandstalige geïnteresseerden door zijn Antwerpen. “Zo zijn er enorm veel Nederlanders die langskomen die er dan geen sikkepit van hebben begrepen, maar het hartstikke leuk vonden. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.”

Matteo Simoni en Stef Aerts

Van Ouytsel besloot in 2016 om zijn job in sales en marketing op te geven en volledig voor het stadsgidsleven te gaan. “Ik verdien nog niet de helft van wat ik op mijn vorige job bij elkaar heb gesprokkeld, maar dat maakt voor mij allemaal niet meer uit.” De marketing, het verkopen en het opzoekwerk doet hij allemaal zelf. “Die voorbereiding vind ik trouwens heel fijn om te doen. Je kan de mensen wel eens een foefke wijsmaken, maar de historische weetjes moeten kloppen.”

De stadsgids vertelt niet alleen verhalen in het Antwerps, hij helpt ook acteurs met zijn dialect. Sinds kort is hij de dialectcoach van Matteo Simoni en Stef Aerts, die zich voorbereiden om in de verfilming van WIL van Jeroen Olyslaegers mee te spelen. “Matteo doet het trouwens heel goed. Als ik Limburgs zou kunnen spreken zoals Matteo Antwerps kan, zou ik heel gelukkig zijn.”

Erik en Marleentje

Na enkele kinderboeken en een verhaal over Vikingen voor volwassenen, besloot Van Ouytsel om iets over het gidsen te schrijven. “Ik heb eens gegrabbeld in de grote ton van Antwerpse sages en daar kwamen er heel wat uit voort. Zoals dat van het braafste spook van de stad, Sus Antigoon, die de hemel niet meer binnen mag. En het verhaal van Erik en Marleentje.” Dat verhaal wou hij graag delen met Gazet van Antwerpen.

“In het jaar 836 wordt de jonge vrouw Marleentje, die aan de oever van de Schelde woont, verliefd op Viking Erik die ze kan redden uit een storm. Tot haar grote spijt moet Erik terug naar huis, zijn vader is dood, en hij is de enige erfgenaam. Hij belooft dat hij zal terugkeren, maar het duurt lang, zo lang dat Marleentje bijna alle hoop heeft opgegeven.”

“Tot op de dag dat ze ruzie heeft met haar moeder. ‘Arm kind toch,’ zegt ze, ‘zet die Viking oit oe koppeke. Die is waarschijnlijk al lang getrouwd. Marleentje wordt kwaad en schreeuwt tranen me teute. Tot ze plots twee Vikingboten op de Schelde ziet varen. Eén van Erik en één van Hagar de verschrikkelijke. Diegene die het eerst zijn hand op de grond van de stad zal leggen, die wordt de bezitter van het land. Erik ziet dat Hagar sneller bij de stad zal zijn, maar besluit dan zijn Marleentje van de ondergang te redden. Hij hakt zijn hand af en gooit het voor haar voeten en is daarmee de eerste die Antwerpen bereikt.”

“Een fantastische Vikingparodie op het traditionele Brabo en de reus”, zegt Van Ouytsel. “Toch wel opmerkelijk, want er zijn hier twee Vikingen geweest, leiders van hun volk en hun namen waren Harald en Rorik, dat ligt toch dicht bij Hagar en Erik…”

Dit en nog heel veel andere verhalen staan te lezen in E poar veroaltsjes oitet stad, maar zijn ook te horen op een van zijn de gegidste wandelingen. Iets om in gedachten te houden wanneer het zonnetje terugkeert.

 E poar veroaltsjes oitet stad kan je terugvinden op de website van Boekscout.