De vijf werden gekozen uit 71 inzendingen. “De jury heeft gekozen voor dichters die de scheppende kracht van taal inzetten om de stad te vatten, dichters die hun verbeelding en woordkunst gebruiken om de lezer, de stadsbewoner te inspireren en hart en hoofd te raken. Poëzie die zowel het verschil als de verbinding binnenbrengt”, zo leest het juryverslag. “Met deze dichterspoule is er plaats voor zowel klassieke poëzie, performance, poëzie-installaties, poëzie op papier en poëzie in het straatbeeld.”

YANNICK DANGRE

Bio: Yannick Dangre (34) is schrijver van verschillende bundels en romans bij uitgeverij De Bezige Bij. Hij debuteerde op 22-jarige leeftijd met de roman Vulkaanvrucht en won in 2011 met zijn dichtbundel Meisje dat ik nog moet de Herman de Coninckprijs. Dangre groeide op in de rand van Antwerpen en woont nu in Borgerhout. Hij omschrijft zijn stijl als romantisch, muzikaal en met een scheut gulzige barok.

Waarom heb je jezelf kandidaat gesteld? “In het verleden heb ik al een paar opdrachten voor de stad gedaan. Het stadsdichterschap lijkt me een toffe manier om met het publiek te communiceren. Literatuur is er om nuance te brengen, om inlevingsvermogen te kweken in álle mogelijke mensen en situaties. Precies dat lijkt me een van de boeiendste aspecten aan het stadsdichterschap: de verbinding van poëzie met de dagelijkse, veelkantige werkelijkheid van een grootstad.”

Hoe hoop je je stadsdichterschap de komende twee jaar in te vullen? “Uiteraard hoop ik op veel opdrachten, op veel gelegenheden om poëzie in de stad en naar de bevolking te brengen. Maar daarnaast wil ik ook zelf initiatief nemen. Dat zou een mooie wisselwerking zijn. Vroeger was ik iemand die vooral in zijn schrijfkamertje zat. Maar met de jaren ben ik het leuker gaan vinden om op te treden. Dat is voor een schrijver uiteindelijk het enige moment van contact met je publiek. Het stadsdichterschap gaat automatisch gepaard met publieke optredens. Dat is fijn. Op zo’n momenten zie je dat je iets teweeg brengt bij mensen.”

LOTTE DODION

Bio: Lotte Dodion (34) is dichter, performer en noemt zichzelf al lachend een poëziemissionaris. Na haar debuut Kanonnenvlees uit 2016 legde ze zich toe op participatieve en verbindende poëzieprojecten zoals Studio Haiku. Dodion zet poëzie in om verwondering te creëren. Ze is een ingeweken Limburger die vandaag op het Kiel woont.

Waarom heb je jezelf kandidaat gesteld? “Ik wil tonen dat poëzie niet enkel mooi kan zijn en kan raken, maar dat het ook dingen in beweging kan zetten, dat het mensen met elkaar kan verbinden. Voor mij komt het stadsdichterschap op het goede moment. Het biedt me een laboratorium waarbinnen ik kan experimenteren met de transformatiekracht van poëzie. Het wordt mijn missie om poëzie te brengen op de plekken waar die niet altijd doorsijpelt.”

Hoe hoop je je stadsdichterschap de komende twee jaar in te vullen? “Ik wil poëzie in het dagelijks leven injecteren en kijk er naar uit om samenwerkingen op te zetten. Om contacten te leggen tussen mensen, organisaties en groepen op een manier die het schrijven overstijgt. Het schrijven in opdracht zie ik als een uitdaging. Het zal me pushen om de poëzie in alles te gaan zoeken. Want ik geloof echt dat poëzie overal in kan zitten. Ook dat vind ik mooi aan het stadsdichterschap: het zal me op plekken brengen waar ik als Lotte misschien niet kom. Daarnaast heb ik nu al ontzettend veel eigen ideeën. Ze gaan me moeten tegenhouden (lacht).”

RUTH LASTERS

Bio: Ruth Lasters (43) is naast dichteres ook taalleerkracht in het middelbaar onderwijs. Daarnaast geeft ze aan volwassenen poëzielessen op de Schrijversacademie. Lasters debuteerde in 2006 met haar roman Poolijs, waarvoor ze de Vlaamse debuutprijs ontving. Ze publiceerde sindsdien gedichten en columns in verschillende kranten en tijdschriften. Lasters werd geboren in het centrum van Antwerpen en woont vandaag in Borgerhout.

Waarom heb je jezelf kandidaat gesteld? “Poëzie is mijn beautiful obsession. Ik ben daar ontzettend hard mee bezig. Toen ik vernam dat er een poule van stadsdichters werd samengesteld, had het raar geweest me geen kandidaat te stellen. Mijn passie voor poëzie combineren met schrijven voor en over een prachtige stad als Antwerpen, dat is toch het mooiste wat er is?”

Hoe hoop je je stadsdichterschap de komende twee jaar in te vullen? “Het zou heel fijn zijn mocht ik kunnen samenwerken met mensen die anders niet zo gemakkelijk met poëzie in aanraking komen. Ik denk dan aan jongeren in het technisch en het beroepsonderwijs. Op het gebied van literatuur worden zij een beetje misdeeld door ons onderwijssysteem terwijl ook zij in staat zijn tot poëzie, tot ontroerende tekst. Ik schuw ook zeker het engagement niet in wat ik schrijf. Hoe ouder ik word, hoe meer dat engagement in mij zit. En ja, natuurlijk droom ik ervan dat een van mijn stadsgedichten een permanent plekje krijgt in onze stad. We zullen zien of dat lukt.”

PROZA-K

Bio: Proza-K is een dichterscollectief opgestart door twee vrienden: de Congolees-Antwerpse Yves Kibi Puati Nelen (36) en de Joods-Antwerpse Cleo Klapholz (32). De twee woordkunstenaars hosten allerhande poëzie-initiatieven waarop ze ook eigen werk brengen. Zo lanceerden ze tijdens de lockdown het concept Digitale Dichters. Nadien volgde hun Poetry Podcasts, het concept Dichters on tour en sinds een tijdje organiseren ze maandelijks een ‘open mic’ in jongerencentrum Kavka. Eind dit jaar willen ze met Proza-K hun eerste prozabundel uitbrengen.

Waarom hebben jullie je kandidaat gesteld? “We merken dat we veel mensen bereiken met onze projecten en willen wat we doen nog meer in de kijker zetten. Wat we doen, draait altijd rond verbinding. Die verbindende projecten willen we via het stadsdichterschap op grotere schaal realiseren. Hoe fantastisch zou het zijn om onze burgemeester samen met de jongeren van het Terloplein een gedicht te laten schrijven?”

Hoe hopen jullie het stadsdichterschap de komende twee jaar in te vullen? “We willen verschillende culturen en leeftijden met elkaar in contact brengen en samen rond poëzie laten werken. We willen ook graag via poëzie mensen een stem geven die vandaag geen stem hebben in onze maatschappij. Van daklozen tot gevangenen. Vandaag al organiseren we dergelijke workshops maar het stadsdichterschap is een vehikel om dat op bredere, Antwerpse basis te kunnen doen.”

LIES VAN GASSE

Bio: Lies Van Gasse (38) mag zichzelf een dubbeltalent noemen. Zowel poëzie als beeld zijn helemaal haar ding en dus combineert ze beide in haar graphic poems. Van Gasse is als leraar verbonden aan de academie van Deurne waar ze lesgeeft aan de opleiding Beeld en Woord-in-Beeld. Ze publiceert sinds 2008 en heeft ondertussen verschillende poëziebundels en literaire prijzen op haar naam. Haar meest recente bundel, Wassende stad, kwam uit in 2017.

Waarom heb je jezelf kandidaat gesteld? “Ik vind het idee interessant dat er dit keer voor een groep van dichters is gekozen. Dat laat ruimte voor samenwerking. Vroeger was ik al eens officieus stadsdichter van Brugge. Ik vond het toen fijn om gedichten voor een stad te schrijven, maar het is toch raar als het niet je eigen stad is. Je bent uiteindelijk toch meer bezig met de thema’s van de stad waarin je woont. Ik kijk er dus wel naar uit om te schrijven over wat zich aandient in mijn eigen leefomgeving.”

Hoe hoop je je stadsdichterschap de komende twee jaar in te vullen? “Voor een stuk zullen we natuurlijk afhankelijk zijn van wat er op ons afkomt. Maar ik zou ook graag samenwerken met kinderen en jongeren rond poëzie. Dat is bij de laatste stadsdichters niet altijd evenveel gebeurd. Daarnaast wil ik ook graag met beeld werken. Ik ben een hybride dichter. Ik schrijf vaak in combinatie met beeld. Op een grote gedichtenmuur zit ik niet te hopen. Ik denk dat het zeker zo interessant is om te zoeken naar hele kleine vormen van poëzie.”

Lees hier de gedichten die de vijf nieuwe stadsdichters schreven als eerbetoon aan Antwerpen.