LEES OOK: Vandalen bekladden portret van Marcus Rashford, maar buurtbewoners steken hem met mooi gebaar een hart onder de riem

“Ik weet niet waar te beginnen”, klinkt het. “Ik kan niet omschrijven hoe ik me op dit moment voel. Ik heb een moeilijk seizoen achter de rug. Dat heeft iedereen wel kunnen zien. En waarschijnlijk ging ik daarom met een gebrek aan zelfvertrouwen die finale in. Normaal gezien zit ik vol zelfvertrouwen voor een strafschop, maar nu voelde ik dat er iets niet goed zat. Door de lange aanloop, kocht ik mezelf wat tijd, maar jammer genoeg zonder het verhoopte resultaat. Het voelde alsof ik mijn ploegmaats in de steek liet, alsof ik iedereen in de steek liet. Het was het enige wat van mij verwacht werd: een penalty scoren. Ik scoor penalty’s met mijn ogen dicht, dus waarom niet? Sinds ik die bal raakte, speelt die misser zich steeds opnieuw af in mijn hoofd en er zijn waarschijnlijk geen woorden om te beschrijven hoe dat voelt.”

Daarnaast richtte Rashford zich ook tot zijn ploegmaats. “De finale. 55 jaar. Eén penalty. Geschiedenis. Sorry is het enige wat ik kan zeggen. Ik wou dat het anders was gelopen. Terwijl ik me blijf excuseren, wil ik me ook richten tot mijn ploegmaats. Deze zomer is één van de beste campagnes geweest die ik al meegemaakt heb en daar hebben jullie één voor één een rol in gespeeld. Er is een broederband gesmeed, die niet meer stuk kan. Jullie succes, is mijn succes. Jullie mislukkingen zijn de mijne.”

“Niet excuseren voor mijn afkomst”

Maar naast excuses en complimenten voor zijn ploegmaats, moest de aanvaller ook nog iets anders kwijt. Niet verwonderlijk ging het namelijk ook over alle verwensingen en beledigingen. “Ik ben opgegroeid in een sport waarvan ik weet dat ik zaken over mezelf zal lezen. Of het nu over mijn huidskleur, mijn afkomst, of over hoe ik mijn tijd naast het veld gebruik. Kritiek op mijn prestaties kan ik plaatsen. Mijn penalty was niet goed genoeg, hij moest binnen. Maar ik zal me nooit excuseren voor wie ik ben of voor vanwaar ik kom. Ik voel me nooit trotser dan wanneer ik de badge van de Three Lions op mijn borst heb en als ik mijn familie me vanuit de tribune zie aanmoedigen in een massa van duizenden mensen. Ik droomde van dagen als deze.”

“De berichtjes die ik vandaag ontving waren overweldigend, op een positieve manier. Ook de reactie van de mensen in Withington (waar buurtbewoners harten ophingen en steunbetuigingen achterlieten op de muurschildering van Rashford die vorige nacht gevandaliseerd werd, red.) maakten me bijna aan het huilen. De gemeenschappen die altijd hun arm om me geslagen hebben, doen dat nog steeds. Ik ben Marcus Rashford. Een 23-jarige, zwarte man van Withington en Wythenshawe, Zuid-Manchester. Als ik niets anders heb, dan heb ik dat wel nog.”

Met de woorden “Ik zal sterker terugkeren”, sloot Rashford zijn emotionele boodschap af.

Politica gaat uit de bocht

In de vooravond, nog voor het bericht van Rashford gepost werd, was er over het kanaal nog consternatie over een bericht van het Britse parlementslid Natalie Elphicke. Zij had naar enkele collega’s een bericht gestuurd waarin stond dat ‘Rashford wat meer tijd had moeten steken in het perfectioneren van zijn spel, en wat minder tijd in politicus spelen”.

Ze doelt daarmee op het feit dat Rashford zich openlijk uit tegen hongersnood en (kinder)armoede. Het bericht lekte echter uit en leverde haar een storm aan kritiek op.

Ze bood dan ook al snel haar excuses. “Afgelopen nacht deelde ik de frustratie en ontgoocheling van miljoenen andere Engeland-fans. Ik heb echter spijt dat ik in een opwelling een scherpe reactie over Marcus Rashford gestuurd heb en wil me bij hem excuseren voor elke insinuatie dat hij niet volledig op het voetbal gefocust zou zijn.