“Ja, die stond bij ons thuis vaak op”, zegt mijn grootvader als Louis Neefs door de luidsprekers klinkt. Loeit zeg maar, want anders hoort opa het niet. Moeder en ik knikken voldaan naar elkaar. We hebben goed gekozen.

Het is nog eens ouderwets feest in de tuin, met een barbecue en veel wijn. De vorige verjaardag van mijn opa viel in het coronawater, dus zijn 86ste moet extra goed gevierd worden. En daar hoort muziek bij. Zijn muziek. Alleen hebben we geen platenspeler in huis om zijn uitgebreide collectie Elvis-platen te draaien. Het draadloze internet wil in deze uithoek van de Kempen ook al eens moeilijk doen, dus zijn we overgeleverd aan de cd-speler van mijn eerste communie.

Cd’s dus. Waar liggen die ook alweer? Een van de enige schijfjes die we vinden, is van Louis Neefs. Die zou deze zomer 84 geworden zijn. Hij en opa zijn dus bijna leeftijdsgenoten. Dat zou moeten werken. En jawel, nu dat bevestigd is, vallen wij om schouderklopjes smekende nazaten haast over elkaar om te pochen met onze Louis Neefs-kennis.

“Weet je van waar Louis Neefs afkomstig is?” vraagt mijn moeder bij wijze van quiz, terwijl Annelies uit Sas-van-Gent door de tuin loeit. “Lille”, roep ik al voor de rest de vraag goed gehoord heeft. “Fout, Gierle”, schreeuwt moeder terug. Ik wil uitleggen dat Gierle een deelgemeente van Lille is, maar ik zie in haar ogen dat het antwoord fout is en fout zal blijven. Dus zwijg ik tot het volgende nummer begint: Jennifer Jennings.

Nu is het dan toch mijn beurt om te schitteren. “Wist je dat Louis met dit nummer voor België op het Eurovisiesongfestival heeft gestaan?”, werp ik de familie toe. Sommigen zijn onder de indruk wanneer ik ook de bovenhoofdse handklap kan nadoen waarmee hij op dat Eurovisiesongfestival uitpakte. Opa lacht. “Ja, die Louis Neefs heeft het ver geschopt. Ik heb hem altijd een zagevent gevonden.”