Alweer een groene long in de stad die dreigt te verdwijnen, zeg ik. “Dat is toch wat het stadsbestuur wenst?” reageert mijn vriend. Het is misschien wat kort door de bocht, maar ongelijk heeft hij niet. Opeenvolgende stadsbesturen hebben geijverd voor inbreiding in de stad, om de druk op het groene buitengebied rond Turnhout laag te houden. Want de stad groeit, dus er moet worden gebouwd.

Het was toenmalig stadsurbanist, wijlen Mon Römer, in de jaren 1990 al opgevallen dat Turnhout veel grote, onbebouwde gebieden achter de gevels van de woningen telt. Een van de eerste grote inbreidingsprojecten in de stad was de residentie Lindekens in de Lindekensstraat, op de plaats waar ooit een grote snoepfabriek had gestaan. Ook de Turnovasite is zo’n voorbeeld van een inbreiding. Een kankervlek in de stad die transformeerde in een nieuw, modern stadsdeel.

Maar niet alleen oude bedrijfssites worden aangepakt, ook de zogenaamde groene longen in de stad moeten er stilaan aan geloven. Dat ligt veel gevoeliger. Burgers hechten meer belang aan groen in het stadscentrum. Er was niet alleen het protest tegen de geplande inbreiding Grimstedepark, ook de bouwplannen in de voormalige kloostertuin achter het Paterspand liggen onder vuur. Mensen worden zich steeds meer bewust van de waarde van deze groene longen, zeker nadat de hele binnenstad nog eens onder water heeft gestaan. Politici zouden dat voortschrijdend inzicht noemen.

Zou er, naar analogie met de natuurreservaten, ook een beschermd statuut voor groene stadslongen kunnen ontstaan? Een fonds, waaruit de stad kan putten om zo’n gebieden aan te kopen en om te vormen tot kleine stadsparken, voedselbossen of een andere groene bestemming? We moeten daar wel vandaag nog werk van maken. Morgen is het te laat. Dan staan er huizen.