De voorspelde regen bleef uit, de hitte van vorig jaar augustus werd vervangen door een kleine tien graden. Ideaal koersweer dat ervoor zorgde dat de wedstrijd lang gesloten bleef. Uiteraard kwam er een vroege vlucht. Eerst een drietal, later aangevuld tot acht renners met daarbij Tosh Van Der Sande voor Lotto Soudal. Mathieu van der Poel stuurde ex-veldrijder Philip Walsleben mee de loopgraven in. Het peloton speelde op veilig en gaf de vluchters nooit veel meer dan een handvol minuten. Jumbo-Visma controleerde in dienst van titelverdediger Wout van Aert die aan zijn eerste wedstrijd van het jaar begon.

Loic Vliegen (Intermarché - Wanty Gobert) was de eerste die de kloof met de kopgroep dichtte en even verder solo op pad ging. Maar het peloton liet niet betijen en op sector zeven was ook hij eraan voor de moeite. Tijd voor een nieuwe aanval: veldrijder Gianni Vermeersch kreeg de Spanjaard Serrano en de Deen Andreas Kron van Lotto-Soudal mee. Maar ook zij kregen nauwelijks een voorsprong die naam waardig.

Op naar de volgende strook: de befaamde sterrato van Monte Sante Marie, een strook van elf kilometer en doorgaans de plaats waar doorgaans de grote schifting wordt doorgevoerd. Een groep van dertien renners - met Greg Van Avermaet en Kasper Asgreen als grootste namen - kon zolang niet wachten en dichtte al snel de kloof met de drie.

De Monte Sante Marie hield woord: Wout van Aert zelf zette zich aan de kop van het peloton met Julian Alaphilippe in zijn wiel. Een kopgroep van negen bleef over, voor Greg Van Avermaet ging het vooraan te vlug. Ook Tim Wellens kon de sprong naar de kopgroep net niet maken. Wat overbleef, was het beste van het beste: Alaphilippe, Van Aert, Van der Poel, Pogacar, Bernal, Pidcock, de verrassende Amerikaan Quinn Simmons en de Oostenrijker Michael Gogl. Zij zouden de finale kleuren.

Opvallend feit: met zijn 28 jaar was wereldkampioen Julian Alaphilippe zowaar de oudste man in de kopgroep. En met Pidcock en Bernal was Ineos Grenadiers het enige team met twee renners in de kopgroep. De acht leiders draaiden met iets meer dan twintig seconden voorsprong van de grindstrook, bij de achtervolgers bewogen vooral Tim Wellens en Jakob Fuglsang hemel en aarde om terug te keren naar de kop van de wedstrijd. Ook mee in de achtervolgende groep: Petr Vakoc en Gianni Vermeersch, twee ploegmaats van Mathieu van der Poel. De negen achtervolgers slaagden niet in hun opzet, Quinn Simmons viel vooraan weg met een lekke band.

Voor de beslissing was het wachten op de drie ultieme stroken: Vico d’Arbia, Colle Pinzuto en Le Tolfe. Alaphilipe viel als eerste aan en dat werd Wout van Aert en Tom Pidcock fataal. De twee veldrijders keerde nog terug maar dat had krachten gekost. Zou de beslissing vallen op Le Tolfe, de laatste sterrato? Van Aert nam als eerste de duik naar beneden. Aanvallen? Ja hoor, Mathieu van der Poel. Wat een versnelling die enkel door Van der Poel kon worden beantwoord. De wereldkampioen had weinig zin om met Van der Poel op pad te gaan en dat stelde Egan Bernal in staat om terug te keren. Voor Van Aert en co zat de finale erop. De slotklim naar Siena moest voor de beslissing zorgen. Tegen de laatste versnelling van Van der Poel viel niets te beginnen.