27 jaar is Mickaël Oliveira. Hij werd geboren in februari 1992, toen zijn vader het mooie weer maakte bij Anderlecht. Enkele maanden later zou hij verhuizen naar Italië. Eerst naar Cagliari, dan naar Fiorentina. Na de scheiding van zijn ouders – Mickaël was toen twee – groeide hij op bij zijn moeder in België. Een tiental dagen per jaar zag hij zijn vader. “De zoon van zijn was niet altijd makkelijk”, zegt Oliveira. “Ik voetbalde bij RWDM tot die club failliet ging. Daarna voetbalde ik bij Tubeke, Brussels en Bergen. Steeds werd ik met mijn vader vergeleken. Sommige mensen zeiden zelfs dat mijn vader betaalde om me te laten spelen. Het heeft me erg gekwetst, maar ook mijn karakter gevormd. Net als mijn vader ben ik een aanvaller. Alleen scoor ik niet zo veel.” (lacht)

Luis Oliveira woont nog steeds in Italië, maar bekijkt de match vanavond op tv. “Ik heb satelliet-tv bij hem thuis geplaatst”, zegt Mickaël. “Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar Standard is mijn favoriete ploeg in België. Mijn vader is blij dat ik minstens één keer in mijn carrière kan meemaken wat hij zijn leven lang heeft meegemaakt.”

Bij Bergen proefde Oliveira Junior heel even van het profbestaan, maar nadien voetbalde hij bij Union Centre, Nice en in de VS. Telkens amateurvoetbal. “Ik heb misschien een vreemde carrière gehad, maar ik heb geen spijt. Een match op Sclessin is voor mij de bekroning.”