Dokter Sam Parnia - hoofd van het onderzoeksteam in New York City - omschrijft de dood als het moment waarop het hart stopt met slaan en er niet langer bloed naar de hersenen gaat.

“Technisch gezien is dat de manier waarop wij bepalen dat iemand overleden is”, zegt hij. “Het is allemaal gebaseerd op het moment waarop het hart stopt met slaan. Eenmaal dat gebeurt, kan het bloed ook naar langer naar de hersenen circuleren. Daardoor stopt het brein bijna meteen met werken.”

Maar in 2013 kon een studie voor het eerst aantonen dat de hersenactiviteit niet meteen stopt. Wetenschappers aan de universiteit van Michigan bestudeerden toen de hersenen van ratten die een hartaanval hadden gekregen. Daarin zagen ze in de korte periode na de klinische dood een “status van zeer grote alertheid” in de hersenen.

Samen met zijn team onderzocht dr. Sam Parnia hoe dat precies is bij mensen. Hij onderzocht en ondervroeg mensen die een hartstilstand hadden gekregen en alsnog gereanimeerd konden worden. Het gaat om de grootste studie op dat gebied ooit.

Sommige patiënten getuigden dat ze zich volledig bewust waren van conversaties en gebeurtenissen die zich rondom hen afspeelden. Ze hadden zelfs gehoord dat ze doodverklaard waren. De inhoud van de gesprekken die ze naar eigen zeggen gehoord hadden, kon later bevestigd worden door het aanwezige medische personeel.

“Wij proberen nu verder te begrijpen wat mensen precies ervaren wanneer ze doodgaan”, aldus Parnia. “Het zal ons helpen om inzicht te krijgen in een algemene ervaring. Een ervaring die iedereen ooit zal meemaken.”