Van Morrison – 71 intussen- brengt in september een nieuwe cd uit. Eigenlijk kwam het optreden in Park Den Brandt dus net iets te vroeg, maar Van Morrison behoort gelukkig niet tot het slag artiesten dat zich genoodzaakt voelt om koste wat het kost zijn recentste werk te pluggen. Met meer dan veertig platen op de teller is het repertoire van de Belfast Cowboy sowieso van die aard dat hij moeiteloos een volledige dag zou kunnen vullen met vertrouwd materiaal.

Maar los daarvan blijft Van Morrison ook een fan, die op gezette tijdstippen jazz-en bluesclassics van zijn eigen helden in zijn sets stopt. Hij kan live behoorlijk nukkig uit de hoek komen – er zijn niet veel muzikanten die we hun eigen band ooit op maat van de muziek verrot hebben zien schelden- en zijn concerten kunnen behoorlijk wisselvallig zijn. Maar de laatste jaren lijkt hij er weer zin in te hebben, en ook de passage op Middelheim – voor een uitpuilende concerttent - was er ééntje om in te lijsten. Dat had uiteraard met zijn succulente band te maken: noch frontman, noch groep voelden de behoefte of de spierballen te rollen of de borst vooruit te duwen. In plaats daarvan kregen we een subtiel spelende groep, én een droom van een setlist met ‘Moondance’ als opener, en verderop ook onverwoestbare classics als ‘Days Like This’, ‘Have I Told You Lately’, ‘Here Comes The Night’ en ‘Bright Side Of The Road’, om er maar enkele uit te halen. Ondanks het zichtbare spelplezier hield hij zicht strikt aan zijn negentig-minuten-en-geen-seconde-langer-regel, dus ook nu weer ging Van The Man er halverwege ‘Gloria’ vandoor. En van bissen was er uiteraard evenmin sprake. Maar wie daar over maalde, was gewoon gulzig. Voor de slechte verstaander: topconcert.

Voor Van Morrison mocht Dans Dans –het jazzgezelschap rond frontman Bert Dockx het publiek alvast in de stemming brengen. Det leek op papier geen evidente combinatie – Dans Dans kruist instrumentale jazz met blues, psychedelica en Italiaanse soundtracks - maar het trio – met ook muzikanten die het mooie weer maken bij Mark Lanegan en Dez Mona - speelde gepassioneerd, en dat enthousiasme sloeg ook over op het publiek, dat qua leeftijd wellicht het oudste was waar Dockx ooit voor gespeeld had. Dat de muziek toch aansloeg illustreerde alvast één ding: dat op goeie jazz geen leeftijd staat.