De Raad van State heeft Natuurpunt gelijk gegeven in een juridische procedure over de plicht om distels te verdelgen. De natuurorganisatie had een Antwerps provinciaal reglement aangevochten dat de bestrijding van vier soorten akkerdistels verplicht maakt voor alle terreineigenaars. Ook voor die van natuurgebieden, en dat was ­Natuurpunt een, welja, doorn in het oog.

‘Een verplichting om te bestrijden is zinloos en achterhaald,’ zegt Anke Geeraerts van Natuurpunt. ‘Ook andere planten lijden eronder en bovendien is de distel een interessante ­nectarplant voor bijen en vlinders. In die zin staat bestrijding dus haaks op de Vlaamse natuurwetgeving.’

Natuurpunt gaat ervan uit dat met het arrest ook de andere provincies hun – nu onwettige – reglementen zullen intrekken. ‘In die zin is het een belangrijk precedent.’

Ontstoken wonden

De plaatselijke reglementen zijn gebaseerd op een dertig jaar oud koninklijk besluit – federale wetgeving dus. Maar de Raad van State oordeelt dat niet het federale niveau bevoegd is voor dergelijke natuurkwesties, wel de gewesten.

De verplichting tot verdelgen gaat terug op de negentiende eeuw, toen landbouwers met blote handen en voeten op het land werkten en het risico liepen dat de wondjes van distelstekels besmet raakten, onder meer door paardenmest. Vandaag gebeurt het meeste werk mechanisch.

Voor landbouwers gelden overigens andere distelregels. Zij moeten de plant van hun akkers weren, het is een randvoorwaarde voor het bekomen van inkomenssteun van Europa. In het kader van goed nabuurschap komt Natuurpunt aan de boeren tegemoet door stroken met distelhaarden in natuurgebied vlak naast akkers zelf te verwijderen. Geeraerts: ‘Onze vrijwilligers doen dat vaak zelfs met de hand. Met handschoenen aan, weliswaar.’