Rond het in dat buitenland steeds succesvollere West-Vlaamse Amenra is er een scene ontstaan die geheel wars van allerlei commerciële overwegingen duistere muziekjes de wereld instuurt en daarmee hoge ogen gooit. Na Oathbreaker lijkt nu ook Wiegedood (inderdaad, zonder tussen-n) klaar voor de grote doorbraak. Op 'De Doden Hebben Het Goed II' brengt dit trio uit Gent een halfuur durende hypnotiserende trip vol loodzware riffs, verpletterende drums en onverstaanbare kreten. Kernwoorden: trance, noise, angst, dood. Vrolijk word je er niet van, maar dat geldt wel voor meer dingen momenteel. Hoogtepunt van deze plaat is het titelnummer: een song die als een ijzige mantra nog dagen in je hoofd blijft spoken. Tot je aan de lokroep toegeeft en het nummer nog eens opzet. En daarna nog eens. Met 'De Doden Hebben Het Goed II' schiet Wiegedood pal in de roos. Chokri, deze band hoort op je festival. Make Pukkelpop great again!

Bathsheba is de band van Michelle Nocon, de Limburgse die ondanks haar jeugdige leeftijd al haar sporen heeft verdiend bij Death Penalty en Serpentcult. Op zijn full album-debuut 'Servus' brengt Bathsheba occulte doom met vleugjes black en sludge. De spookachtige zang van Nocon is daarbij de kers op de taart: indrukwekkend welke registers zij allemaal aankan. Dat Nocon zo kan scoren, heeft ze natuurlijk ook te danken aan de sterke band achter zich, die de hele plaat een stevige muzikale basis neerlegt. Klapper van dit album is het nummer 'Ain Soph': een bezwerend nummer waarbij Nocon de luisteraar alle hoeken van de kamer laat zien en uitgeteld achterlaat. Dat Bathsheba al op festivals in de UK en Nederland stond en getekend werd door het Finse kwaliteitslabel Svart is dan ook geen toeval.

Marche Funèbre (foto), tot slot, behoort al een tijdje tot de metaltop van het land. Op zijn nieuw album kiest de band voor het vertrouwde recept: doom metal die liefhebbers van pakweg My Dying Bride en Anathema zal aanspreken. De meerwaarde zit hem deze keer in de uitstekende productie van Markus Stock en in de variatie. Waar de vorige albums van deze Mechelse band bij momenten monotoon waren - wat wel vaker voorkomt in het doomgenre - weet Marche Funèbre die val op 'Into The Arms Of Darkness' handig te ontwijken. Niet alleen muzikaal: de zangprestatie van Arne Vandenhoeck op deze plaat is ronduit imponerend. Ze zorgt er mede voor dat deze plaat blijft boeien van begin tot eind. Een pluim ook voor de teksten en het artwork, zoals steeds tot in de puntjes verzorgd. Marche Funèbre speelt steeds vaker in het buitenland, maar op 25 maart stelt de groep zijn nieuw album voor in Het Bos in Antwerpen. Een kans om een van de meest onderschatte metalbands van het land nog eens live te zien.