Plaats van afspraak: de Markt in Kasterlee. ­Sepideh (33) kwam hier in 2000 terecht, samen met haar ­ouders en kleine zus.

“Ik was zeventien, mijn zusje pas drie”, vertelt ze. “Ik zat in het voorlaatste jaar van de middelbare school toen we vertrokken in Iran. Nog een jaartje en ik zou naar de universiteit gaan. Maar in Iran kan je die universiteit niet zelf kiezen, je wordt toegewezen op basis van je resultaten. Iran is vijftig keer groter dan België, stel je voor dat je naar de andere kant van het land wordt gestuurd. Dat zag mijn vader niet ­zitten. Hij was bezorgd over mijn veiligheid. Ik ben ­altijd een beetje rebels geweest, ik kan mijn mond niet houden (lacht). Papa was bang dat ik daardoor in de problemen zou komen. Hij vertrok zodat wij de ­vrijheid hadden om te groeien.”

In haar eerste Belgische zomer zocht Sepideh een vakantiejob. Zo kwam ze in De Residentie in Lichtaart terecht. “Ik ben er lang gebleven omdat het er zo tof was”, vertelt ze. “De sfeer zat goed. Hier maakte ik opnieuw vrienden. Tuurlijk was ik hier graag. Ik kan mij nog herinneren dat de Rode ­Duivels hier kwamen logeren. Dat waren memorabele tijden."

"En Ronny, onze maître, was een opvallende, charismatische figuur. Ik zie hem nog door de zaal lopen terwijl hij de boel coördineerde. Toen dacht ik: ‘Wauw, dat wil ik ook doen’ (lacht). Ik vroeg aan mijn collega’s waar je dat kon leren. Wist ik veel dat er hotelscholen bestonden. In Iran heb je die niet. Dus ben ik na de zomer van school veranderd. Ik had zelf uitgezocht dat ik naar de hotelschool in Geel kon gaan. Mijn ­ouders wisten niet dat ik mij daar ingeschreven had (lacht). En mijn papa was er toen ook niet blij mee. Ik had in Iran fysica en wiskunde gestudeerd, hij dacht dat ik een academische carrière zou uitbouwen.”