Al in het eerste halfuur passeren klassiekers als 'No More Mr. Nice Guy', 'Billion Dollar Babies' en 'Poison': het bewijs dat Cooper in zijn carrière van bijna een halve eeuw een indrukwekkend rijtje hits heeft afgeleverd waarmee hij zijn set van begin tot einde kan spekken.

Een Alice Cooper-show is steeds een stukje theater, dus verschijnt er tijdens 'Feed My Frankenstein' een gigantisch monster op het podium en wordt even later ook de guillotine nog eens bovengehaald voor Coopers onthoofding, al sinds jaar en dag een vast onderdeel van de show. "Wat ga je doen, de doden weer tot leven wekken?", roept de beul triomfantelijk naar het afgehakte hoofd van Alice, waarna die vrolijk weer opduikt, de beul met nephoofd verjaagt en hulde brengt aan vier dode muzikanten. Keith Moon wordt geëerd met een cover van The Who's 'Pinball Wizard', Jimi Hendrix met 'Fire', David Bowie met 'Suffragette City' en Lemmy van Motörhead met 'Ace of Spades'. Bij dat laatste nummer gaat het dak van het Koninklijk Circus er zowat af. En dan moeten twee Cooper-klassiekers nog volgen: 'I'm Eighteen' en het massaal meegezongen 'School's Out'.

Het te verwachten bisnummer in dit verkiezingsjaar is 'Elected', met Trump en Clinton die elkaar op het podium in de haren vliegen. Maar de keuze van het publiek is duidelijk: hun stem gaat naar Alice Cooper.

Choqueren doet de peetvader van de shockrockers met zijn horrorpoppenkast al lang niet meer. Hoeft ook niet: met zijn hits en zijn show doet Alice Cooper de Marilyn Mansons van deze wereld sowieso in het zand bijten.