Nick is nu 32 en dat betekent dat hij al 28 jaar gitaar speelt. “Ik heb de muziek echt met de paplepel meegekregen. Mijn vader maakte als drummer deel uit van een band. Als ik nog naar de lagere school in Ranst ging, leerde ik spelenderwijs muziek bij de harmonie De Nachtegaal. Toen ik 14 was startte in Lier een jazz en lichte muziekopleiding. Dat was een echte revelatie en uiteindelijk ben ik afgestudeerd met twee diploma’s. Eén voor basgitaar en het andere voor elektrische gitaar. Als ik er nu op terugkijk was dat een knappe opleiding waar ik toen eigenlijk nog te jong voor was. De theorie was me wat te moeilijk.”

Na de opleiding speelde Nick bij Daybreak. Na die eerste ervaring volgde nog een passage bij Staircase, een band die opereerde vanuit Aarschot. “Op een bepaald moment stonden we echt op de drempel van de doorbraak. Een single contract bij Sony en een clip die succes had bij JIM en TMF. We werden heel weinig gespeeld op de radio en uiteindelijk ben ik zelf opgestapt en toen heb ik drie jaar basket gespeeld, een andere passie van mij.”

Solo

Die breuk was niet het muzikale einde voor Nick.” Ik heb de tijd genomen om mijn instrumenten beter te leren beheersen. Na een tijdje kwamen de liedjes spontaan. Ik had opnameapparatuur gekocht en door het veelvuldig herbeluisteren gooide ik ook al dingen weg. Nu doe ik alles alleen. Mijn podiumnaam Murphy is geïnspireerd op Liam Murphy de rocker op de dool uit de tv-reeks ‘Home and Away’. De Munro is een verwijzing naar het boek van Nick Cave ‘The Death of Bunny Munro’. Murphy Munro zou een bestaande naam kunnen zijn en dat spreekt me wel aan. Zo kan ik in een rol kruipen als ik op het podium sta. ”

Voor optredens of muziekstaaltjes kan u terecht op http://www.murphymunro.be

Lees het hele verhaal zaterdag in Gazet van Antwerpen - editie Zuid